Κάθε Κυριακή, σαν ναρκωμένοι στρογγυλοκαθόμαστε όλοι να παρακολουθήσουμε μια εκπομπή η οποία όντως αναδεικνύει πραγματικά υπέροχες φωνές. Μετά ξεκινά ο πανικός… τι φόρεσε αυτή, τι είπε ο άλλος φεύγοντας, κατηγορίες, κλάμα, απογοήτευση, fan club και όλα τα συναφή τα οποία βρίσκονται εκεί και καλλιεργούνται με απώτερο σκοπό την περαιτέρω εμπορική εκμετάλλευση αυτού του θεσμού.
Οι εκπομπές αυτές υπάρχουν γιατί υπάρχει ζήτηση. Γιατί ο κόσμος το επιζητεί. Πουλά. Η εκπομπή αυτή όμως, όπως και άλλες παρόμοιες δείχνουν και το που οδηγείται αυτή η κοινωνία. Η ξενική υστερία με τέτοια talent shows καθιερώθηκε πλέον και στο πετσί ημών.
Δεν μηδενίζω καθόλου τους καλλιτέχνες που εμφανίζονται.. Τουναντίον… πολλούς εξ αυτών θαυμάζω για το πόσο καλοί είναι… ούτε τη θεωρώ κακή εκπομπή θέλοντας να κάνω «αυτόν που διαφωνεί» με αυτό που οι υπόλοιποι συμφωνούν. Όχι…μακάρι τα παιδιά αυτά να πετύχουν και να κάνουν καριέρες. Όντως αυτό το σανίδι δίδει ευκαιρίες… Θα χαρώ ιδιαίτερα όμως, όταν θα δω παρόμοια εκπομπή με τίτλο όπως… «Ο Συνθέτης της Ελλάδας», ή «Ο Ζωγράφος της Ελλάδας»… Γιατί δυστυχώς πασκίζουν όλα αυτά τα παιδιά με όνειρα να στηθούν στο σανίδι, τραγουδώντας όμως τραγούδια τα οποία γράφτηκαν πολύ πιο παλιά, από πραγματικά προικισμένους ανθρώπους, οι οποίοι πλείστοι εξ αυτών απεβίωσαν πένητες.
Δυστυχώς η κοινωνία αυτή οδηγείται κάθε μέρα και πιο κοντά στη νοοτροπία, φιλοσοφία και αστερισμό του…show. Με αποτέλεσμα να γινόμαστε συνέχεια φτωχότεροι πνευματικά, παράλυτοι ιδεολογικά.
Από αυτούς που αναπαράγουν χορτάσαμε…από νέους δημιουργούς τραγουδιών, ποιημάτων, ιδεών, αξιών, τέχνης …πεινάσαμε…
Ένα απλό παράδειγμα…ρώτησα χθες 5 τυχαία άτομα να μου πουν τι τραγούδι είπαν σε ντουέτο ο Ρέμος με τη Πρωτοψάλτη. Μου απάντησαν και οι 5 «Σ’αγαπώ». Ρώτησα τα ίδια 5 άτομα να μου πουν για κάτι από τη συνεργασία Κώστα Φέρρη με Σταύρο Ξαρχάκο. Δεν ήξερε κανένας την απάντηση.
Ιδού η απάντηση της συνεργασίας Φέρρη – Ξαρχάκου…Πότε θα δούμε ξανά τέτοια θαύματα να συμβαίνουν; Και πόσο θα μείνουμε κολλημένοι και ηδονιζόμενοι στη παράσταση παρά στο κείμενο της παράστασης;
Διογένης