Κραυγή απόγνωσης εκπέμπουν εκατοντάδες συμπατριώτες μας, οικογενειάρχες χωρίς δουλειά, αναμένουν ελεημοσύνη από το κράτος για να αναθρέψουν τα παιδιά τους.
Μια τέτοια φωνή ακούστηκε μέσω τηλεοπτικής εκπομπής από ένα πατέρα επτά παιδιών. “Δεν ζητώ ελεημοσύνη, θέλω δουλειά για να ζήσω τα παιδιά μου”. Αν με ακούει κάποιος ας μου προσφέρει μια θέση”. Ο απελπισμένος οικογενειάρχης συνέχισε λέγοντας “Πιάσαμε πάτο, δεν αντέχουμε άλλο”. Λόγια σκληρά που με δυσκολία βγαίνουν και μάτια βουρκωμένα όλο απόγνωση.
Διερωτάται κανείς. Μέχρι πότε θα αντέξει ο κάθε απελπισμένος πατέρας, ο απελπισμένος συνταξιούχος, που έδωσε την ζωή του για να “κτιστεί” αυτό το κράτος και που αυτή τη στιγμή προσπαθεί να ζήσει με ψίχουλα, ο νέος που επιστρέφει “φορτωμένος” με ελπίδες και όνειρα και την ίδια στιγμή του “κόβουν” τα φτερά;
Μέχρι πότε θα ακούμε φωνές “πνιγμένες” στην απελπισία να εκλιπαρούν;
Μέχρι πότε θα σταματήσει η κοροϊδία με το “σερβίρισμα” αριθμών που ευημερούν;
Εδώ οι άνθρωποι εκπέμπουν SOS. Μας το φωνάζουν καθημερινά. Πιάσαμε πάτο, κάντε κάτι!
Πυθία