«Αυτοί δεν είναι οι δρόμοι που γνωρίσαμε/αλλότριο πλήθος έρπει τώρα στις λεωφόρους». Αυτοί οι στίχοι του Μανώλη Αναγνωστάκη έρχονται συχνά στο μυαλό μου τα τελευταία χρόνια καθώς οι αλλαγές που συμβαίνουν στην κυπριακή κοινωνία δεν φέρνουν φως και λάμψη, αλλά την γκρίζα εικόνα της κοινωνικής απελπισίας και μιας κατάστασης όπου καταρρέουν ταυτόχρονα το κράτος πρόνοιας και η ελπίδα για το μέλλον.
Αυτό το νοσηρό κλίμα, έφερε για κάποιους ηττοπάθεια και παθητικότητα αφού άνθρωποι με οικογένειες και παιδιά δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες και να λύσουν τα βιοποριστικά τους προβλήματα.
Στο παρελθόν προ οικονομικής κρίσης ο κύπριος λειτουργούσε περήφανα και με αξιοπρέπεια ενώ τώρα στέκει στις ουρές των κοινωνικών παντοπωλείων για να πάρει ως βοήθεια πάνες και τρόφιμα για τα παιδιά του. Περνάει το πρόβλημα του σιωπηρά στο σπίτι του, κλείνεται στο καβούκι του, σκύβει το κεφάλι και με λίγα δανεικά και ευκαιριακή εργασία, προσπαθεί να ξεπεράσει την κρίση επιβίωσης.
Το Φιλανθρωπικό Σωματείο Αλκυονίδες λειτούργησε πρόσφατα ένα καφενείο στο Δάλι εκεί συναντήσαμε αξιοπρεπείς οικογενειάρχες που το σημείο-κλειδί των προβλημάτων τους είναι μια λέξη μόνο: Ανεργία. Θέλουν να κρατήσουν την ανωνυμία τους, θέλουν να πουν τα παράπονά τους χωρίς κάμερες χωρίς φωτογραφίες. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, και επειδή ντρέπονται σπανίως ζητούν βοήθεια οι ίδιοι και βάζουν κάποιο φίλο ή συγγενή τους να το κάνει. Μάλιστα κάποιοι συμπολίτες μας νομίζουν ότι η φτώχεια και η ανεργία κτυπάει τη πόρτα στις πόλεις σε συγκεκριμένες περιοχές και σε συγκεκριμένα χωριά. Λάθος, άνεργους, συμπολίτες μας που υποφέρουν συναντήσαμε παντού!
Πήγαμε στο σπίτι της Κ.Δ. Μου ανοίγει την πόρτα επιφυλακτικά. Η μικρή τετράχρονη κόρη της με κοιτάει περίεργα. Το σπίτι σε άθλια κατάσταση χωρίς κανένα ενδιαφέρον από τον ιδιοκτήτη. Υγρασία και τρύπες στους τοίχους, παλιά έπιπλα, σπασμένα τζάμια… Το ενοίκιο όμως το θέλει κάθε μήνα!
Κάπως έτσι, τόσο απλά και τόσο οικεία για όλους μας πια, η Κ.Δ κι ο σύζυγός της βρέθηκαν νεόπτωχοι με μικρά παιδιά. « Είχαμε ένα επίδομα και το Γραφείο Ευημερίας μας το έκοψε γιατί δουλεύει ο άντρας μου. Εγώ είμαι άνεργη από το 2009. Ο μισθός του άντρα μου ίσα που φτάνει για να πληρώνουμε το ενοίκιο και τα τρέχοντα έξοδα. Από το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα ενώ μας έχουν εγκρίνει ακόμα περιμένουμε.».
«Θέλω να βρω μια δουλειά. Τίποτα άλλο», μου λέει η Κ.Δ. «Ντρέπομαι πάρα πολύ, είναι ψυχολογικό. Κοιτάζω τα παιδιά κάποιες φορές και ντρέπομαι. Υπάρχουν βράδια που πέφτουμε με τον σύζυγό μου νηστικοί για ύπνο. Είναι πολύ άσχημο, δεν έχεις λεφτά για βενζίνη ή για να βάλεις μονάδες στο κινητό για να ψάξεις για δουλειά. Μη βάλετε το όνομά μου, μου έχει μείνει μόνο η αξιοπρέπεια. Και δεν σας μιλάω, γιατί ζητάω ελεημοσύνη. Να αλλάξει κάτι για όλους μας, αυτό ζητάω».
Κάθε περίπτωση είναι μια μοναδική δραματική περίπτωση κι όλες μαζί συνθέτουν την γκρίζα εικόνα και την πληγωμένη ψυχή της κυπριακής κοινωνίας. Η περίπτωση της Κ.Δ είναι μια από τις πάμπολλες που υπάρχουν στην κυπριακή κοινωνία. «Το πιο βαρύ πράγμα στον κόσμο είναι η άδεια τσέπη», λέει μια παροιμία και ίσως πιο βαριά κι από την τσέπη για τους συμπολίτες μας είναι η καρδιά τους. Το apokalipsi.com είναι εδώ για να βγάζει αυτές τις περιπτώσεις με συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη για πραγματική βοήθεια. Αν θέλετε να συμβάλλετε και εσείς σε όλο αυτό μπορείτε να μας στείλετε email στη διεύθυνση nektarios@apokalipsi.com ή στην κατηγορία ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
11.187 Κύπριοι ζουν από τα Κοινωνικά Παντοπωλεία
Σύμφωνα με το Γραφείο του Επιτρόπου Εθελοντισμού και τα στατιστικά στοιχεία με τα ποσοστά των δυσπραγούντων οικογενειών που καταγράφονται στα Κοινωνικά Παντοπωλεία Παγκύπρια, στην Κύπρο υπάρχουν πενήντα έξι (56) Κοινωνικά Παντοπωλεία και οι οικογένειες που υποστηρίζονται επί σταθερής βάσης από αυτά, ανέρχονται στις έντεκα χιλιάδες εκατό ογδόντα επτά (11.187) σύμφωνα με την καταγραφή τους μέχρι τον Μάρτιο του 2015.
Νεκτάριος Μαρκέτος
You must be logged in to post a comment.