Πριν από ένα χρόνο, ο Μουσταφά Ακκιντζί, υπέρ-μετριοπαθής Τουρκοκύπριος ηγέτης, από τους βασικούς παίκτες της επαναπροσέγγισης και αυτοεξόριστος από την πολιτική τα τελευταία χρόνια, δεχόταν πιέσεις, να διεκδικήσει την προεδρία του κατοχικού καθεστώτος.
Αυτοί που τον πίεζαν μάλιστα, προέρχονταν από όμορες δυνάμεις και έβλεπαν στο πρόσωπό του τη λύση του κυπριακού.
H μεγάλη διαφωνία του με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, στην ουσία, ήταν μόνο η επιμονή του στο θέμα της Αμμοχώστου και συγκεκριμένα να δοθεί η κλειστή πόλη στους νόμιμους ιδιοκτήτες της, πριν από τη λύση.
Είπε το ναι. Κέρδισε τις εκλογές στο ψευδοκράτος. Είναι ο νέος ηγέτης των Τουρκοκυπρίων. Όταν ξεμεθύσει όμως, από το νέκταρ της εξουσίας, που τρελαίνει τους ανθρώπους, τι θα γίνει;
Η Τουρκία δεν βοήθησε τον Ερογλου. Σχεδόν δεν αναμείχθηκε στην προεκλογική εκστρατεία, ούτε έδωσε κατευθυντήριες γραμμές στους εκπροσώπους των εποίκων.
Αυτό δεν πρέπει να ξεγελά κανέναν. Όταν έρθει η ώρα, η Τουρκία, ως μητέρα πατρίδα των Τουρκοκυπρίων, θα είναι εκεί.
Δεν πρέπει λοιπόν να δημιουργεί υπέρμετρη αισιοδοξία το αποτέλεσμα, διότι είναι πολύ πιο εύκολο να αλλάξει ο Ακκιντζί, παρά η Τουρκία.
Απλώς, η ευφορία που δημιουργήθηκε θα κρατήσει λίγο παραπάνω, δοκιμάζοντας τις αντοχές ή αντιστάσεις του νέου “ηγέτη”.
Επειδή ποτέ δεν πρέπει να κρίνουμε κάποιον, πριν δώσει έστω και μικρά δείγματα γραφής, θα υπενθυμίσω κάτι πολύ σημαντικό που είχε αναφέρει σε ανύποπτο χρόνο, όταν είχε συναντηθεί με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη.
“Για σας είναι και η οικονομία, για μας είναι πραγματική ανάγκη πέρα από την οικονομία να είμαστε μέλος της διεθνούς κοινότητας, είμαστε γη του πουθενά”.
Aν εννοεί αυτό που είπε θα φανεί πολύ σύντομα και τότε θα είμαστε σοφότεροι…
Κρατίνος