«Κάθε χρόνο, όλο και πιο βαριά είναι τα βήματα που μας φέρνουν εδώ πάνω», ήταν τα λόγια συγγενούς ενός εκ των θυμάτων της τραγωδίας του «Ήλιος», καθώς ανηφόριζε σήμερα, αργά-αργά, στο όρος του Γραμματικού που το’ μαθε όλη η Κύπρος πριν από 10 χρόνια, τέτοια μέρα, με τον πιο άσχημο και δραματικό τρόπο.
Στο εκκλησάκι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, πολύ κοντά στο οποίο συνετρίβη ακυβέρνητο το Boeing 737 της ιδιωτικής, κυπριακής εταιρείας, σκοτώνοντας 121 ανθρώπους (επιβάτες και πλήρωμα), τελέστηκε μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών τους.
Δύο Μητροπολίτες, ο Κηφισιάς κ. Κύριλλος, και ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, που έζησαν την τραγωδία από τη πρώτη στιγμή ευρισκόμενοι ακατάπαυστα στο πλευρό των συγγενών των θυμάτων, τέλεσαν από κοινού το μνημόσυνο.
Παρόντες, εκτός από τους συγγενείς των θυμάτων, ήταν ο Πρέσβης της Κύπρου Κυριάκος Κενεβέζος που, όπως και πέρυσι στάθηκε βουβός στο ξωκλήσι και ύστερα συνομίλησε ιδιωτικά με τους χαροκαμένους ανθρώπους.
Εκεί ήταν, επίσης, και ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Μαραθώνα, πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού Σπύρος Λιβαθηνός, ο οποίος και αυτός, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, θέλει όπως είπε να βρίσκεται εκεί, ως ελάχιστη ένδειξη συμπαράστασης προς τους ανθρώπους που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
«Δέκα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την ανείπωτη αυτή τραγωδία που ξεκλήρισε, και σημάδεψε τις οικογένειές μας. Μπορεί τα δάκρυα μας να έχουν στερέψει, όμως οι εικόνες που αντικρίσαμε παραμένουν, χαραγμένες στο μυαλό μας, αδυσώπητες εκείνες οι στιγμές της αναγνώρισης, οι μνήμες επιμένουν νωπές, ανεπούλωτες, ενώ ο πόνος, ο ΠΟΝΟΣ μας είναι πάντα εκεί, να σκιάζει την καθημερινότητά μας, που βαραίνει από την οργή, την πικρία και την αίσθηση του αδίκου», είπε με σπασμένη φωνή στον σύντομο λόγο της, η Νίκη Μιχαηλίδου, που έχασε τον άνδρα της στην τραγωδία που δεν γονάτισε μόνο την ίδια, αλλά και ολόκληρη τη Κύπρο.
Σε μία συζήτησή μας πριν μερικά χρόνια, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, μας είχε αποκαλύψει «πόσο άσχημα και άβουλα» αισθάνθηκε όταν, εκείνο το θλιβερό μεσημέρι της 14ης Αυγούστου του 2005, βρέθηκε στο Γραμματικό λίγο μετά τη συντριβή του αεροσκάφους.
«Έβλεπα γύρω μου τα σωστικά συνεργεία, τους στρατιώτες, τους άνδρες της πυροσβεστικής, τους τραυματιοφορείς να δίνουν μια μάχη μέσα στα συντρίμμια, να είναι χρήσιμοι, και σκέφτηκα “εγώ είμαι εντελώς άχρηστος εδώ – τί έχω να προσφέρω;”. Κι έτσι αποφάσισα πως το μόνο χρήσιμο πράγμα που θα μπορούσα να κάνω είναι να καθίσω σε μια γωνιά και να προσφέρω έναν απλό παρηγορητικό λόγο σε όποιον μου το ζητούσε. Αρχικά, είχα τον ενδοιασμό ότι η παρουσία μου θα μπορούσε και να ενοχλήσει κάποιους συγγενείς. “Τί θέλει αυτός τώρα εδώ, ένας παπάς;», μπορεί να σκέφτηκαν. Αλλά δεν μπορούσα να φύγω. Κάποιος, κάποια στιγμή, ίσως θα ήθελε να ακουμπήσει σ’ έναν ώμο, να ακούσει μια κουβέντα. Γι’ αυτό έμεινα».
Σε μιαν άκρη της μικρής εκκλησίας και στο προαύλιό της, πολλοί συγγενείς των θυμάτων, όπως το’χουν συνήθειο 10 χρόνια τώρα, κρατούν ο καθένας όσα κεριά είναι και οι αγαπημένοι τους που σκοτώθηκαν.
Το βλέμμα πέφτει επάνω σε μια μαυροφορεμένη γυναίκα, γύρω στα 70-75 χρόνια, που κρατούσε δυο κεριά. Σιγόκαιγαν σε όλη τη διάρκεια του μνημόσυνου, ώσπου το κερί τους κάλυψε όλο της το χέρι, που έγινε κι αυτό, θαρρείς, λιωμένο κερί.
Η κ. Νίκη Μιχαηλίδου, εκπροσωπώντας το Σωματείο Συγγενών της Τραγωδίας του «Ήλιος», θύμισε το θλιβερό ιστορικό:
“Ήταν 12 και 4 λεπτά Κυριακή μεσημέρι, όταν το μοιραίο αεροσκάφος της πτήσης 522 της Ήλιος συνετρίβη εδώ στο μαύρο βουνό του Γραμματικού.
Η ημερομηνία τραγική, 14 Αυγούστου 1974 οι Τούρκοι εισβάλουν στην Κύπρο για δεύτερη φορά και αρκετοί από εμάς γινόμαστε πρόσφυγες στην ίδια μας την πατρίδα.
Οι σειρήνες της τραγικής είδησης της πτώσης του αεροπλάνου στην Κύπρο μας αλλά και εδώ στην Ελλάδα, θύμισαν τις τραγικές εκείνες ώρες της 14ης Αυγούστου 1974.
Η Κύπρος κηρύττει τριήμερο εθνικό πένθος για τα θύματα της τραγωδίας, ενώ οι σημαίες της Κυπριακής Δημοκρατίας κυμάτιζαν μεσίστιες, είναι η μεγαλύτερη εθνική τραγωδία μετά τον πόλεμο του 1974.
Τραγικές οι συνέπειες της συντριβής, ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίστηκαν, 121 ζωές, οι ζωές των δικών μας ανθρώπων, οι ζωές των συγγενών, των φίλων, των αγαπημένων μας, ανάμεσα τους 27 παιδιά, που χάθηκαν, άδικα, σε μια στιγμή αφήνοντας πίσω τους ένα ασύλληπτο ΚΕΝΟ και ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ”.
Στη συνέχεια, απηχώντας και έναν «δεύτερο πόνο» των συγγενών των θυμάτων της τραγωδίας, μίλησε για την «μη απόδοση της δικαιοσύνης».
«Όσο ακαριαίος και γρήγορος, όμως, έπεσε επάνω μας ο θάνατος, τόσο αβέβαιος και αργός μας φάνηκε ο δρόμος της δικαιοσύνης, που ΔΕΝ μας οδήγησε τελικά στη δικαίωση. Όμως, έμειναν, αισθάνομαι, ατιμώρητες η αμέλεια, οι παραλήψεις, η ανεπάρκεια, η αναποτελεσματικότητα και τα συσσωρευμένα λάθη που στοίχισαν τη ζωή των λατρεμένων μας ανθρώπων».
Εμείς οι συγγενείς επιδιώξαμε την δικαιοσύνη των αδικοχαμένων μας μέσω δικαστικής οδού, αγωγές έγινα στην Κύπρο αλλά και εδώ στην Αθήνα, συνέχισε η κ. Μιχαηλίδου.
«Τα αμφιλεγόμενα πορίσματα μας προετοίμαζαν να συμφιλιωθούμε με την ιδέα πως η δικαίωση ίσως να μην έρθει ποτέ.
Φυσικά δικαστικές αποφάσεις δεν μπορούμε να κρίνουμε, η ελληνική δικαιοσύνη εξάντλησε όλα τα περιθώρια στο βαθμό που δίκαζε. Εκεί όμως που η δικαιοσύνη δεν απονεμήθηκε ήταν στην Κύπρο και αυτό μας έχει πληγώσει πάρα πολύ, και μιλάμε για ανθρώπινες ζωές που καμιά δικαστική απόφαση δεν μπορεί να ξαναφέρει πίσω, θέλαμε μόνο την δικαίωση.
Δέκα χρόνια τώρα μπορεί κάποιοι να καταδικάστηκαν ωστόσο το εξαγοράσιμο της ποινής τους και η τροπή που πήρε η υπόθεση με τα διάφορα κενά και όχι μόνο, είναι φυσικό να μας αφήνουν οργή και μία αίσθηση πικρίας. Ούτε ένα συγνώμη ΔΕΝ ακούσαμε».
Και έτσι, έλαβε τέλος ένα ακόμα μνημόσυνο, με όλους εκεί, στο «μαύρο όρος», να παίρνουν την κατηφόρα της επιστροφής με τα ίδια βαριά βήματα, και να συμφωνούν ότι «όσα συλλυπητήρια κι αν ελάβαμε, όσα συγνώμη ΔΕΝ ακούσαμε, δεν είναι αρκετά για να απαλύνουν τον πόνο μας».
Πηγή:ΚΥΠΕ