Πολλές φορές διερωτώμαι για το μέταλλο του λαού μας. Οι αγώνες, που έδωσαν οι πρόγονοί μας, σε Ελλάδα και Κύπρο, ήταν αγώνες αποτίναξης ζυγού, ελευθερίας και αξιοπρέπειας.
Πώς καταντήσαμε έτσι;
Χθες, η κυβέρνηση εκπροσωπήθηκε με τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που δεν μπορούσε άλλωστε να λείπει και έναν Υπουργό, στην ειδική συνεδρία της Βουλής των Αντιπροσώπων, για τις μαύρες επετείους του πραξικοπήματος και της εισβολής.
Εκτός από τον Υπουργό Άμυνας, τα υπόλοιπα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, πρέπει να είχαν επείγουσες εργασίες…
Τα περισσότερα μέλη, όπως αποδείχτηκε και αν μπορώ να διαβάσω τη σκέψη τους, είπαν: «Εντάξει είναι ο Πρόεδρος εκεί, δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι»!
Ίσως και να ήταν πνιγμένοι στη δουλειά, ενώ ο μόνος, που φαίνεται ότι δεν είχε κάτι πιο σημαντικό να κάνει, ήταν αυτός που παρευρέθηκε, δηλαδή ο Χριστόφορος Φωκαΐδης.
Επέτειος του πραξικοπήματος και της εισβολής, τι να θυμίζει άραγε…
Οι δικαιολογημένοι Υπουργοί δεν τους παίρνει ο ποταμός.
Όμως έχουν όλοι δικαιολογία;
Άραγε θα βρουν δικαιολογία;
Όταν στον ελάχιστο φόρο τιμής, για αυτούς που έπεσαν μαχόμενοι για την πατρίδα, απουσιάζει σχεδόν όλο το Υπουργικό, υπάρχει δικαιολογία;
Πόσο εκτεθειμένος έμεινε και πάλι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας;
Είμαι σίγουρος ότι αν ήταν καλεσμένοι στο γάμο του Χαμπή δεν θα απουσίαζε κανείς.
Επίσης, αν επρόκειτο για αρραβώνες, βαφτίσια και οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με τη συλλογή ψήφων, δεν θα έλειπε κανείς.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, η ειδική συνεδρία της Βουλής, για τις επετείους του πραξικοπήματος και της εισβολής, θα ήταν προτιμότερο να πραγματοποιηθεί στο γάμο του Χαμπή, στους αρραβώνες του Πανίκκου και τα βαφτίσια του Κόκου…
Κρατίνος