Είμαστε μια περήφανη χώρα υπηρεσιών. Ένα όραμα που καλλιεργήσαμε στον εγκέφαλό μας για δεκαετίες και που μας καθοδήγησαν να μην πω ποιοι κόπανοι. Όχι, δεν αναφέρομαι μόνο στις πολιτικές μινιατούρες που κυβέρνησαν αυτό το τόπο. Είναι πολλοί στην ορχήστρα.
Μην βγάζετε νύχια έξω…μην ξεκινήσετε τις ιαχές πολέμου για το που μας κατάντησαν. Μας άρεσε…το απολαμβάναμε… Μας συνεπήραν οι σειρήνες του εύκολου. Μας σαγήνευσαν οι ξανθές μαύρες σακούλες χρήματος που γέμιζαν τα πλυντήρια μας.
Και να σου οι ορδές των λογιστών, των δικηγόρων, των μεσιτών, των έτσι των αλλιώς. Το νέο φρούτο τώρα είναι η ιατρική. Γέμισε ο τόπος μας πτυχία. Υπέροχα κάδρα με φανταχτερές υπογραφές και εμβλήματα. Δίπλα τους μια φωτογραφία με την τήβεννο να ολοκληρώνει το αριστούργημα της κίβδηλης υπερηφάνειας μας. Γιατί από το γυαλί της κορνίζας, καθρεφτίζεται ένας άνεργος που βλέπει την φωτογραφία του και θυμάται.
Γέμισε η χώρα δικηγόρους των €500, χωρίς οποιαδήποτε πιθανότητα σταδιοδρομίας. Γέμισε η χώρα λογιστές των €800, χωρίς πιθανότητα ανέλιξης. Γέμισε η χώρα με κάθε λογής «επιστήμονες» χωρίς επιστημοσύνη όμως. Γιατί οι μέντορές τους, τους στέλνουν από αγγαρεία σε αγγαρεία. Γέμισε η χώρα φιλολόγους, μαθηματικούς, φυσικούς, χημικούς, πυρηνικούς επιστήμονες, που περιμένουν το καλοκαίρι να πιάσουν δίσκο και να σερβίρουν όλα αυτά τα κωλόπαιδα που κρατούν τα οικονομικά και πολιτικά ηνία αυτού του τόπου. Αυτούς που καπηλεύονται τη κρίση προσφέροντας ένα κομμάτι ξερό ψωμί κάνοντας σε να νιώθεις και υποχρεωμένος που σου το δίνουν.
Φέρουμε ευθύνη…γιατί χάσαμε τον προσανατολισμό μας. Και γιατί ο «επαγγελματικός προσανατολισμός» των κτιρίων αυτών που κάποιοι θέλουν να αποκαλούν σχολεία, μοιάζει με αυτοκίνητο που το σπρώχνεις για να ξεκινήσει.
Την ίδια ώρα, πηγαίνεις στο σουπερμάρκετ και αγοράζεις μπανάνες από το Εκουαδόρ. Κρασί από Γαλλία. Πορτοκάλια Ισπανίας. Λεμόνια Ισπανίας. Λεμόνια Αργεντινής. Μανταρίνια Ιταλίας.
Γιατί; Γιατί μάθαμε όλοι στα εύκολα. Γιατί εκείνο το χωραφούδι που είχε ο πατέρας ή ο παππούς μας και έσπερνε το δώσαμε αντιπαροχή για να πάρουμε 3 διαμερίσματα που σήμερα δεν έχουν ξεχωριστό τίτλο. Γιατί εκείνη την έκταση των αμπελώνων το δώσαμε και αυτό αντιπαροχή για να μας δώσουν 2-3 κατοικίες. Πουλήσαμε τις 2, αγοράσαμε αυτοκίνητο πολυτελείας ενώ τα υπόλοιπα τα κάναμε αξιόγραφα για να παίρνουμε ψηλό τόκο. Στη δε μια κατοικία που μας απέμεινε, ήδη ξεκίνησαν να ξεφυλλίζουν οι τοίχοι και μόλις τώρα συνειδητοποιήσαμε ότι ο ηλίθιος “Developer” που δώσαμε την αντιπαροχή, ήξερε τόσο από κτίσμα όσο ένας φούρναρης από διαστημόπλοια.
Γιατί; Γιατί θεωρούσαμε τη τσάπα κατάντια και το χωράφι προσβολή. Γιατί ελάχιστοι σκέφτηκαν να γίνουν επαγγελματίες γεωργοί. Γιατί εμείς οι αστείοι συνδέσαμε το επάγγελμα του γεωργού με την έλλειψη μόρφωσης. Και ενώ σε όλη την Ευρώπη οι επαγγελματίες γεωργοί θησαυρίζουν, εμάς οι επαγγελματίες πτυχιούχοι φυτοζωούν. Γιατί εγκαταλείψαμε τον πρωτογενή τομέα που σαν πνεύμονας συντηρούσε μια ολόκληρη οικονομία.
Τότε… που κάναμε τη γιορτή του πορτοκαλιού με δικά μας πορτοκάλια και όχι εισαγόμενα. Τότε που εξαγάγαμε πατάτες, λεμόνια, μπανάνες και κάθε λογής παραγωγή. Τότε που μυρίζαμε το χώμα και δεν ντρεπόμασταν να «ξιμαρίσουμε». Τότε που ξάπλωνες στο χώμα και γινόσουν ένα με τη γη. Που άκουες τους κραδασμούς μιας ζωντανής ύπαρξης που φύτευες μέσα της. Που την αγαπούσες και ήξερες κάθε της «χούι». Τότε που ανέπνεες οξυγόνο και γέμιζαν τα στήθια σου. Τότε που ήσουν πλούσιος και ευτυχισμένος όχι μίζερος και υπαλληλάκος.
Διογένης