Σήμερα ξύπνησα και για ένα περίεργο λόγο, τραγουδούσα το «χρυσοπράσινο φύλο ριγμένο στο πέλαγο». Χωρίς να ξέρω γιατί. Είναι μια από εκείνες τις στιγμές που σου «κολλά» ένα τραγούδι και δεν λες να το βγάλεις απ’ το μυαλό σου.
Είναι όμως χρυσοπράσινο φύλο ριγμένο στο πέλαγο; Ή ένας οχετός που με τις πράξεις όλων μας βρώμισε τόσο πολύ που δεν καθαρίζει με τίποτε;
Είναι γιατί τα θεμέλια αυτής της δημοκρατίας, η σύγχρονη ιστορία αυτού του τόπου, κτίστηκε πάνω στην αδιαφάνεια. Στο ρουσφέτι. Κτίστηκε ένας στάβλος του Αυγεία, που πλέον όσο και αν καθαριστούν τα πεζοδρόμιά του, όσο και αν καθαρίζεται η πέργολα στην οποία έγινε προέκταση, εξακολουθεί να έχει μια μπόχα που δύσκολα καθαρίζει.
Ο Τάσσος, ο Χριστόφιας και τώρα ο Αναστασιάδης, ελάχιστα τόλμησαν για να καθαρίσουν αυτό το στάβλο. Γιατί δυστυχώς Ηρακλήδες μόνο στα παραμύθια υπάρχουν.
Και πριν προλάβετε να ξεκινήσετε βρισίδι για έναν έκαστο από τους προαναφερθέντες, ας δούμε ελάχιστες από τις πάρα πολλές “μυρωδιές” αυτής της μπανανίας.
Πόσοι από εσάς είσαστε ιδιοκτήτες μιας κατοικίας ή ενός διαμερίσματος στο οποίο δεν κάνατε παρανομίες; Που δεν κλείσατε μια βεράντα, που δεν ξεκινήσετε να κτίζετε χωρίς άδεια οικοδομής, που δεν υπερβήκατε το συντελεστή μετά που ολοκληρώσατε την ανέγερση; «Αφού το κάνουν όλοι»
Πόσοι από εσάς είτε συγγενείς σας, διορίστηκαν σε Δημαρχεία και στη Κυβέρνηση δια της πλαγίας; Γιατί ο Υπουργός, ο Βουλευτής, ο Δήμαρχος ή ο δημοτικός σύμβουλος ήταν συγγενής ή φίλος, ή γιατί έχετε μεγάλη οικογένεια ψηφοφόρων; Ή γιατί ο συντεχνιακός φτάνει να είναι συγγενής; «Μα εν κρίμα το μωρό, μια δουλειά για αποκατάσταση, ίντα ο γιος του τάδε εν καλύτερος;». Άσχετα αν αυτό το ανίκανο μωρό το χρεωθήκαμε εμείς και κάθε που αποτινόμαστε σε αυτή την αρχή θέλουμε ψυχοφάρμακα για να αντέξουμε.
Πόσοι από εσάς δεν πετύχατε μετάθεση στο στρατό είτε κουβαλώντας χαλλούμια, ψάρια ή και άλλα εδέσματα, στον εκάστοτε Υπουργό Άμυνας, ή στο βουλευτή σας;
Πόσοι από εσάς δεν πήρατε τηλέφωνο τους πολιτικάντηδες σας για να σας «κανονίσουν» την καθυστέρηση στο Νοσοκομείο για τις εξετάσεις, για την επέμβαση; Για ένα καλύτερο δωμάτιο; Για να σας μεταθέσουν το γιο σας από το τάδε Νοσοκομείο στο τάδε Νοσοκομείο που είναι πιο κοντά από το σπίτι του μωρού να πηγαίνει δουλειά;
Για να μην αναφερθώ στην Αστυνομία που κάθε που έχει μεταθέσεις, οι εκάστοτε κυβερνώντες μοιάζουν με τηλεφωνικά κέντρα προς την κατεύθυνση του «κανονίσματος» ενώ οι αντιπολιτευόμενοι μετατρέπονται σε ψυχιάτρους των υπολοίπων που δεν κανονίστηκαν.
Πόσοι από εσάς αγοράζουν εφημερίδα, αλλά διαβάζουν μόνο τα αθλητικά και κανένα σκανδαλάκι; Ενώ εξαίρετοι αρθρογράφοι χύνουν αίμα μελανιού για να ξυπνήσουν μέσα μας ένα ένστικτο. Μια ιδέα. Την κριτική. Την απελευθέρωση από τα δεσμά της επιφανειακής θεώρησης της ζωής μας.
Ο κατάλογος είναι μεγάλος και η μπόχα δεν θα ξεβρωμίσει ποτέ. Γιατί αυτό το οποίο πάσχει αυτός ο τόπος δεν είναι τα σκάνδαλα. Αλλά η νοοτροπία. Μια λέξη η οποία σαν κακός δαίμονας αποτέλεσε το βασικό καρκίνωμα αυτού του σαθρού κράτους. Μια λέξη όμως η οποία δεν είναι πρόβλημα μόνο των πολιτικών. Αλλά κυρίως ημών που εκλέγουμε αυτούς τους μέτριους πολιτικάντηδες. Νοοτροπία. Μια κακή νοοτροπία ετσιθελισμού, ρουσφετιού, αλαζονείας, υπεροψίας.
Παιδεία. Μια έννοια καταχωνιασμένη στα συρτάρια της λήθης. Μια έννοια την οποία εσφαλμένα συνδέσαμε με τη Γεωγραφία, τα Μαθηματικά, τη Φυσική και όλα αυτά τα παπαγαλίστικα που μας μαθαίνουν. Παιδεία. Η έλλειψη της οποίας μας έφερε εδώ που φτάσαμε και εάν δεν καλλιεργηθεί, όσα δικαστήρια και εάν πλάσουμε, όσες ερευνητικές επιτροπές κι αν διορίσουμε, όσα πρωτοσέλιδα και αν γεμίσουμε, πάλι θα είναι λίγα για να χωρέσουν την μπόχα που θα συνεχίσει να μας κυριεύει.
Διογένης