Ο Κυπριακός λαός, ασχολήθηκε ιδιαιτέρως με τις εκλογές στην Ελλάδα αρχές του 2015. Επέδειξε ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον με το δημοψήφισμα που διεξήχθη τον Ιούλιο, κατά πόσο ο Ελληνικός λαός θα στήριζε ή όχι την ακαταλαβίστικη πρόταση η οποία τέθηκε ενώπιον του.
Σήμερα ο Κυπριακός λαός, ασχολείται, όσο θα ασχολείτο εάν μάθαινε ότι ο Σπαλιάρας πήγε με ακόμα καμιά 100 κοπελλίτσες. Ο λόγος είναι απλός. Δεν μας έφταναν τα δικά μας πολιτικά σκαμπανεβάσματα και οι πελλάρες που ακούγαμε καθημερινά για το Κυπριακό μνημόνιο και οικονομία, ακούσαμε τα ίδια και από την Ελλάδα.
Βγήκε ο Τσίπρας και σαν θρίλερ κάτσαμε να δούμε την ταινία, μπας και ο πρωταγωνιστής κατάφερνε να σκοτώσει το δολοφόνο στο καροτσάκι, Σόιμπλε. Πιάσαμε τα ποπ-κορν μας, τις Ελληνικές μας τις σημαίες, υφάναμε μποξεράκια που φορούσαμε και γράφανε πάνω ΟΧΙ. Κάποιοι ευφάνταστοι, άφηκαν και μουστακούδιν που να μοιάζει του Μεταξά. Αυτοί του κέντρου είχαν τυπωμένα πλακάτ του ΟΧΙ από το 2004 άρα δεν χρειάστηκε να μπουν και σε ιδιαίτερα έξοδα.
Θυμάμαι ακόμα, τους Κύπριος επαναστάτες του Ελληνικού μνημονίου. Έβλεπες κάτι γραφικούς να κάνουν διαδηλώσεις υπερ της Ελληνικής συγκρουσιακής αντιμνημονιακής κυβέρνησης και άμα τολμούσες να τους πεις και τίποτε σε έλεγαν προδότη και ανθέλληνα. Διάβαζα τα άρθρα που έγραφαν διάφοροι και μετέτρεπαν τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη σε αρχαίους Έλληνες θεούς. Τελικά η αμπαλατοσύνη στον εγκέφαλο είναι η σύγχρονη νόσος πολλών που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Όταν είδαμε ότι και ο Τσίπρας αντί να σκοτώσει τον δολοφόνο πάνω στο καροτσάκι, έκατσε πάνω στα πόδια του Σόιμπλε, τότε χάθηκε το ενδιαφέρον και το μυστήριο.
Μας αποδείχθηκε ακόμα μια φορά περίτρανα ότι οι χαντομάρες που αραδιάζουν οι πολιτικοί, είναι μόνο για κατανάλωση και για ανέλιξη στην εξουσία. Ότι τελικά, άμα κάτσουν τα οπίσθια τους πάνω στη καρέκλα των αποφάσεων, τσιμπά.
Και ενώ ο Τσίπρας κατάφερε για ένα χρονικό διάστημα να συσπειρώσει τους Έλληνες στον πιο έντονο αντιμνημονιακό αγώνα της Ευρώπης, στο τέλος κεράτωσε την ελπίδα για μια φούχτα ευρώπουλλα.
Θύματα όλων αυτών , τα δικά μας αυτιά, που τους ακούμε να πετάνε τις θεϊκές συνθηματικές ατάκες. Και ένας λαός που παραμένει ανώριμος και επιρρεπής σε λαϊκισμούς, ένας λαός που ηδονίζεται με τα όνειρα και παραμένει κοιμισμένος, αντί να ξυπνήσει και να δει μπροστά του.
Σπάρτακος