Ουκ ολίγες φορές είδαμε πλήθη να κατεβαίνουν στους δρόμους και να διεκδικούν παραιτήσεις αξιωματούχων, υπό ηχηρά συνθήματα για ανικανότητα και ανεπάρκεια.
Το να εγκαταλείπουν καρέκλες οι θεσμοί στην Κύπρο είναι πράγμα απίθανο. Σαν κεραυνός εν αιθρία ανακοινώθηκε δύο μέρες μέτα την ψήφιση του πλαισίου αφερεγγυότητας, η παραίτηση του διευθύνοντος συμβούλου της Τράπεζας Κύπρου Τζον Χούριγκαν.
Συγκεχυμένες οι απόψεις για το αν έπρεπε ή όχι να το πράξει. Αφενος επικαλέστηκε προσωπικούς λόγους, αφετέρου δεν θα μπορούσαν οι κακιές γλώσσες να μην σκεφτούν οτι η χρονική περίοδος που το επέλεξε, δεν είναι τυχαία.
Είναι γνωστό πως ο Χούριγκαν αρκετές φορές επιχείρησε και ορθώς, να τα βάλει με τους μεγαλοοφειλέτες, με αποτέλεσμα να τους ξεβολέψει απο τη ξεγνοιασιάς τους, “εμείς κάνουμε κουμάντο στις τράπεζες, έχουμε φίλους και κουμπάρους στην πολιτική και φροντίζουν να μας προσέχουν”. Αρκετές φορές λοιπόν υπήρξε ενοχλητικός αυτός ο κύριος Χούριγκαν, για τους μεγάλους.
Πάνω που περίμεναν οι τράπεζες να θεσμοθετηθεί επιτέλους το πλαίσιο αφερεγγυότητας και ο νόμος των εκποιήσεων, για να αρχίσουν παραδειγματικά από τους μεγαλοοφειλέτες, άρχισαν να πέφτουν κεφάλια, υπό μορφή παραιτήσεων.
Ποιοι άραγε ήταν οι Πόντιοι πιλάτοι; Μόνο ένας ξένος θα μπορούσε να τα βάλει μαζί τους και τον έφαγαν εν μία νυκτί.
Ποιους επιτέλους ψηφίζουμε για να κάνουν κουμάντο στη ζωή μας και διαφυλάσσουν πρώτιστα το δικό τους νοούμενο συμφέρον επικαλούμενοι το κοινό καλό;
Υπό το μικροσκόπιο όσων συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, θα αναμέναμε αρκετές άλλες παραιτήσεις, μα όχι του Χούριγκαν. Και ναι, τελικά ειναι αμφίβολο αν ηταν γενναία απόφαση ή παρέδωσε αμαχητί τα όπλα σε όσους τον εκβίαζαν. Οςο για άλλες παραιτήσεις που αναμέναμε να δούμε, μάλλον σε όνειρο θερινής νυχτός εξελίσσεται.