Τα χρόνια φεύγουν θες δεν θες…και η Αφροδίτη στο πορτοφόλι μας δεν είναι πια παρά μόνο μια ανάμνηση. Μια ανάμνηση των καιρών ευμάρειας. Της περιόδου εκείνης που με 2-3 από αυτά τα χαρτονομίσματα κυκλοφορούσες άνετα. Μιας εποχής που δεν γνωρίζαμε τι σημαίνει Τρόικα, που δεν γνωρίζαμε τι σημαίνει υπερβολικός δανεισμός. Που ζούσαμε πιο ευτυχισμένοι στα απλά και στα καθημερινά. Δεν είχαμε ανάγκη τις μεγάλες επαύλεις και τα ακριβά αυτοκίνητα. Που ο υλισμός δεν ήταν στην καθημερινότητά μας.
Τα τελευταία χρόνια όμως μετά από το χρηματιστήριο και ιδιαίτερα μετά το 2003-2004, ο απλός λαός της Κύπρου μετατράπηκε σε ένα αχόρταγο υλιστικό ζώο, που έπρεπε να ικανοποιήσει την κάθε του όρεξη. Ακριβές τσάντες, ρούχα, αυτοκίνητα, gadgets, μάρκες καναπέ, κεραμικών. Μιας εποχής που ο καλός πελεκάνος αντικαταστάθηκε με την κουζίνα τελευταίας τεχνολογίας και ακριβής ονομασίας. Καταφέραμε να μετατρέψουμε τον Κύπριο σε υλιστή. Ματαιόδοξα όντα που βρίσκουν ικανοποίηση πλέον στα υλικά αγαθά.
Η επιδίωξη της ευτυχίας μετατράπηκε στην επιδίωξη της υλικής μας ικανοποίησης δια της συλλογής αγαθών. Στο βωμό αυτής της επιδίωξης όμως μετατραπήκαμε στα πιο χρεωμένα νοικοκυριά της Ευρώπης.
Σήμερα…που οι μεγάλοι και ισχυροί μας έκλεισαν τις βρύσες που έρεαν τα δανεικά, αντί για gadgets αγοράζουμε ψυχοφάρμακα, επισκεπτόμαστε τους ψυχολόγους για να μας λύσουν τα προβλήματά μας. Φωνασκούμε για τους πολιτικούς μας, τους τραπεζίτες μας, τους μεγαλοκαρχαρίες και όλους αυτούς τους οποίους επιρρίπτουμε ευθύνες πλην των εαυτών μας. Γιατί στη συνείδησή μας, ουδεμίαν ευθύνη φέρουμε για την κατάντια μας. Για όλα φταιν οι άλλοι.
Δεν αναλογιστήκαμε εάν εκείνο το καναπέ, εκείνο το αυτοκίνητο, εκείνο το εξοχικό, εκείνα τα 200 τετραγωνικά παραπάνω στο σπίτι μας, δεν έπρεπε να τα επιδιώξουμε. Όχι δεν το κάνουμε…γιατί φοβόμαστε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη…φοβόμαστε για το τι θα αντικρύσουμε μπροστά μας. Φοβόμαστε για το κενό και τη μαυρίλα που υπάρχει μέσα μας. Ξέρουμε ότι εθιστήκαμε στα ακριβά γούστα. Συνειδητοποιούμε την κατάπτωση μας σαν κοινωνία. Όμως καλύτερα είναι να βρίζουμε τους άλλους παρά να πάρουμε μια σκούπα και να ξεκινήσουμε το καθάρισμα του δικού μας στάβλου του Αυγεία. Δεν έχουμε το σθένος πια να δουλέψουμε για να μεγαλουργήσουμε. Αναζητούμε και πάλι την εύκολη λύση. Τον εύκολο πλουτισμό.
Και εκείνη η φωτογραφία πίσω από τα δευτεράκια του ταμιευτηρίου «Φασούλι φασούλι γεμίζει το σακούλι» μια παλιά ανάμνηση…ενός καλύτερου μας εαυτού.
Διογένης