Δεν χρειάζεται να προκηρυχθούν εκλογές για να γίνουμε μαλλιά-κουβάρια. Η κατάσταση που επικρατεί μεταξύ των πολιτών της Κύπρου είναι ήδη τραγική.
Χρόνια τώρα, κουβαλάω μέσα μου το μαρτύριο του διχασμού. Και δεν αναφέρομαι στα γελοία ψηφοδέλτια των περασμένων εκλογικών αναμετρήσεων. Μιλάω γι’ αυτά που έπονται και θα καταγράψουν τα πιο κακόγουστα ανέκδοτα στη νεότερη ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Σιχαίνομαι και αρνούμαι να στήσω τη σάρκα μου στην ουρά της κάλπης. Από την άλλη το μυαλό μου με συμβουλεύει να μη χαρίσω τη ψήφο μου στους αιώνιους καρεκλοκένταυρους. Όμως, ακόμα μια φορά τα άντερά μου ανακατεύονται και φωνάζουν «όχι» στο καθεστώς του εξευτελισμού και της υποτέλειας. Αηδία, αγανάκτηση, αίσχος, ντροπή, ανηθικότητα, απανθρωπιά, ατιμία.
Είναι η μόνη κληρονομία, που μου άφησε η τελευταία τριετία. Δεν θέλω ακόμα να θυμάμαι την πενταετία Χριστόφια… εκείνη κι αν ήταν τραγωδία στην κυριολεξία. Τι να πρωτοθυμηθώ, όμως, από αυτά που περάσαμε τα τελευταία τρία χρόνια.
Τη μαύρη μέρα που οι εκπρόσωποι του λαού ψήφιζαν το ξεπούλημα των δανείων μας; Την ημέρα, που δυστυχώς το σύνολο της κοινωνίας δεν είχε αντιληφθεί πόσο μαύρη ήταν, για τους βασανισμένους δανειολήπτες; Την ημέρα που ψηφίστηκε η καταστροφή των πολιτών, το ξεσπίτωμα και η υποδούλωση τους;
Ή να θυμηθώ την ημέρα που ψήφιζαν το νόμο περί εκποιήσεων, για να μου κλαψουρίζουν ύστερα πως δεν ήξεραν τι ψήφιζαν; Δεν θέλω να σκέφτομαι πως αυτή η κυβέρνηση που αναδείχθηκε πρώτη από το δικό μου χέρι και το δικό σου κάνει διάλογο μόνο με αριθμούς. Από χθες άρχισα να μετράω δεκάδες ζευγάρια αυτιά της πολιτικής σκηνής του τόπου, που κωφεύουν στις φωνές απελπισίας της κοινωνίας.
Ως πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας θα κάνω τον απολογισμό μου. Είναι πια ξεκάθαρο πως η συνωμοσία για την καταστροφή του τόπου έχει ολοκληρωθεί. Και δυστυχώς εμείς μένουμε απαθείς. Ποιος ξέρει τι μας ψεκάζουν… αλλά ότι και να είναι αυτό, είναι πολύ δυνατό, ώστε να μας κρατά αποχαυνωμένους στην πολυθρόνα μας.
Θα πέθαινα από ντροπή, αν υποδείκνυα σε έναν άνθρωπο, που έζησε την υλική και ψυχική εξαθλίωση των τελευταίων ετών να το «ξανασκεφτεί» και να πάει να ψηφίσει. Ό,τι θέλει θα κάνει και μαγκιά του. Ούτε θα τον κουρελιάσω, κράζοντας τον χυδαία, επειδή δεν θα πάει να ψηφίσει ή θα πάει.
Τέτοιες ώρες το μεγαλύτερο έγκλημα πιστεύω είναι το μεταξύ μας ξεκατίνιασμα, ενώπιον μιας κοινής μοίρας, που μας καταδικάζει ερήμην μας. Είμαι ήδη εξαντλημένη από οργή και θυμό και δεν μου περισσεύει δηλητήριο για τους υπόλοιπους συμπατριώτες μου.
Δηλώνω με θάρρος ότι θα σεβαστώ την οποιαδήποτε σαφή και μαζική λαϊκή ετυμηγορία προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Θα τη σεβαστώ και θα βγάλω τον σκασμό. Αλλά αν πρέπει να δηλώσω κάτι δημοσίως για την πρόθεση της ψήφου μου, δεν χρειάζεται να το γράψω.
Γιατί το φωνάζουν τα χέρια και τα πόδια μου. Και επειδή τα όσα ακούμε τις τελευταίες μέρες, για την αύξηση του εκλογικού μέτρου, μόνο αλλεργία μου προκαλούν, αποφάσισα ότι η ψήφος μου θα πάει εκεί που έπρεπε να πήγαινε τόσο καιρό. Σ’ αυτούς τους θεωρητικά μικρούς, που δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να κυβερνήσουν ή να υπερισχύσει η άποψή τους στη Βουλή. Και ο νοών νοείτω…
Φήμη