Ενώ είναι σε εξέλιξη οι διαδικασίες για την ανασκαφή του ελληνικού μεταγωγικού Νοράτλας που κατέπεσε από φίλια πυρά το μαύρο Αύγουστο του ’74, τα βασανιστικά ερωτήματα αυξάνονται και πληθύνονται γύρω από την ταφή του αεροσκάφους στο συγκεκριμένο σημείο και μάλιστα με 19 ψυχές, τα ονόματα των οποίων βρίσκονταν στο μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων.
Από παιδί θυμάμαι τις εκκλήσεις, τις πορείες, τις Δεήσεις, τις αντικατοχικές στις μαύρες επετείους και τις ανακοινώσεις, όσοι γνώριζαν για την τύχη των αγνοουμένων να δώσουν στοιχεία, να βοηθήσουν να εξευρεθεί ένας έκαστος αγνοούμενος και να σταματήσουν επιτέλους εκείνες οι μάνες να τους αναζητούν στα οδοφράγματα με μια φωτογραφία ανά χείρας.
41 χρόνια ακριβώς μετά, ανοίγει το ένα κεφάλαιο της ιστορίας μετά το άλλο. Και ο κατάλογος των αγνοουμένων μικραίνει. Εκείνο το 1619 τυπωμένο σε χιλιάδες μπλουζάκια για δεκαετίες, έχει μικρύνει δραματικά. Είναι κάποιοι που τρέφουν ελπίδες και ακούνε στο όνομα ΜΑΝΑ.
Εκατοντάδες πολίτες μεταβαίνουν καθημερινά στον τύμβο Μακεδονίτισσας, άλλοι από περιέργεια, κι άλλοι από ενδιαφέρον και αγωνία για την τύχη των Ελδυκάριων που επέβαιναν στο Νοράτλας.
Εκείνο που δε χωράει στη λογική του ανθρώπου και κανένα μυαλό δεν κατανοεί πως και γιατί κάποιοι γνώριζαν τόσα χρόνια και δεν άνοιγαν το στοματάκι τους. Είναι ασύλληπτο πραγματικά, το να σκέφτεται κανείς πως τα παλικάρια ήταν θαμμένα εκεί κάτω. Και εδώ και χρόνια επιβλητικός γρανίτης στόλιζε ένα τεράστιο κομμάτι γης, στα σωθικά της οποίας, εκείνα τα παιδία άφησαν την τελευταία τους πνοή.
Είναι αδιανόητο όσοι βρέθηκαν σε θέσεις κλειδιά, όσοι γνώριζαν, κι όλοι είχαν στοιχεία, να επέτρεπαν αυτή την ιεροσυλία τόσα χρόνια, να στεκόμαστε στα κεφάλια των παλικαριών, στις σωρούς που έμειναν οστά. Και να κάνουν Δεήσεις, τρισάγιο και μνημόσυνα για την τύχη ενός εκάστου των αγνοουμένων. Να καταθέτουν στεφάνια, ενέργεια πλέον που εξελίσσεται σε τυπική διαδικασία.
Όχι πιο πέρα, μα ακριβώς εκεί, στήνονταν μεγαλόπρεπα σκηνικά υπό σκιά για επίσημους προσκεκλημένους που άλλοι γνώριζαν κι άλλοι όχι, πως κάτω από τις πανάκριβες σόλες των παπουτσιών τους και πιο κάτω από τα επιβλητικά μάρμαρα, βρισκόταν αυτό το κομμάτι της ιστορίας.
Αν αυτό δεν αποτελεί υποκρισία, τότε τι; Τι άλλο απομένει άραγε να μάθουμε για την ιστορία μας, που κάποιοι λίγοι γνωρίζουν και κρατούν ως επτασφράγιστο μυστικό; Δεν είναι προσωπικά δεδομένα, αφορούν όλους μας. Κι επιτέλους αν θέλουμε καλύτερες μέρες σε αυτό τον τόπο, ανοίχτε τα χαρτιά σας και απαντήστε όλα τα αναπάντητα ερωτήματα, να κλείσει ο κύκλος χωρίς εκκρεμότητες.
Ο τόπος δεν αντέχει άλλη υποκρισία.
Χάρυβδη