Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι τραγούδησαν την περασμένη Παρασκευή μαζί στη Λευκωσία, για την επανένωση της Κύπρου.
Σε μια συναυλία της Μαρίας Φαραντούρη και του Ζουλφού Λιβανελί, που πραγματοποιήθηκε στη νεκρή ζώνη, στην περιοχή του Λήδρα Πάλλας.
Εκεί, που η νοητή πράσινη γραμμή, εμποδίζει τη διέλευση, εμποδίζει τη χειραψία, εμποδίζει την αγκαλιά, εμποδίζει το φιλί.
Εκεί, που οι ευχές και οι προσευχές πολλών για επανένωση, προσδοκώ ότι δεν θα μείνουν εσαεί στα αζήτητα.
Εκεί, που οι πονεμένοι συγγενείς αγνοουμένων έκλαψαν αμέτρητες ώρες γονατιστοί, χαρίζοντας ποτάμια δάκρυα στο χώμα.
Πήγα και εγώ σε αυτή τη συναυλία. Πράγματι την περασμένη Παρασκευή ένιωσα πως η ελπίδα ξαναγεννήθηκε!
Διερωτώμαι αν όλοι αυτοί που μιλούν με τόση απαξίωση και υπεροψία εναντίον των Τουρκοκυπρίων, έχουν ποτέ συναντήσει ή μιλήσει με έναν από αυτούς.
Μπορεί άραγε κάποτε να ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές και να είναι η ζωή μας ένα καθημερινό συναπάντημα αδελφοσύνης και αγάπης;
Θα φύγουν ποτέ οι ενοχές που περιτριγυρίζουν την πράσινη γραμμή και τα οδοφράγματα; Θα καταφέρουμε να διώξουμε τη Νέμεσις, που καραδοκεί σαν κοράκι, έτοιμη να κατασπαράξει όποιον θελήσει να γευτεί ένα κομματάκι από το γλυκό της επανένωσης;
Αν δεν σταματήσουν κάποιοι να χάνονται στη μετάφραση, αναζητώντας τα τεκμήρια της προδοσίας και αν συνεχίσουν με την ίδια μανία να αναζητούν εγκληματίες, με το μίσος να είναι στην εμπροσθοφυλακή, τότε στη θέση της νοητής πράσινης γραμμής θα κτιστεί ένα τείχος, που αυτή την φορά δεν θα είναι νοητό. Ένα τείχος ντροπής, που όμοιο του στη γη, δεν θα υπάρχει.
Αυτή τη στιγμή, το τοπίο της καταθλιπτικής απελπισίας που μας περιβάλλει, παραμένει σε στασιμότητα, ενώ το τρομακτικό ενδεχόμενο της μονιμοποίησης της διχοτόμησης, πλανάται απειλητικό πάνω από τα κεφάλια μας.
Και αυτή η απειλή με φοβίζει και με συγκλονίζει, γιατί είναι η πρώτη φορά που νιώθω πως στέκομαι σε απόσταση αναπνοής από την πιθανότητα του ακρωτηριασμού της μικρής μου πατρίδας.
Προσπαθώ να θυμηθώ πόσα χρόνια τώρα κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας; Πόσα χρόνια κάποιοι μας πουλούν ψευδοπρατριωτισμό, χωρίς να προτείνουν απολύτως τίποτα.
Είναι αυτοί οι ίδιοι, που αν λυθεί το κυπριακό, δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης.
Είναι αυτοί, που παρελαύνουν καθημερινά από τα μεσημβρινάδικα, σαν φαντάσματα που βγήκαν από το σεντούκι τους, για να μας λένε τα ίδια, τα άχαρα και τα χιλιοειπωμένα. Για να μας λένε γιατις θέσεις τους. Και τι μας νοιάζουν στο φινάλε οι θέσεις τους;
Αυτό που μας νοιάζει πραγματικά είναι το πότε κάποιοι θα πετάξουν τη μάσκα. Πότε θα μας πουν την αλήθεια, γιατί μας μαυρίζουν την ψυχή, κάθε φορά που γεννιέται μια τόση δα στάλα ελπίδας για λύση.
Βαρεθήκαμε το σιχαμερό παραμύθι σας, που για 41 ολόκληρα χρόνια εξυπηρετούσε μόνο το διεφθαρμένο πολιτικοοικονομικό σας κόσμο.
Απαιτούμε να εξαφανίσετε το μαύρο από τη ψυχή μας. Απαιτούμε να αγωνιστείτε για μια καλύτερη Κύπρο.
Αλλιώς, οι ενοχές και οι τύψεις, θα συνεχίσουν να στριφογυρίζουν πάνω από τη νοητή πράσινη γραμμή…
Φήμη