Τέξας έχουμε γίνει. Ο ένας απαγάγει την έν διαστάση γυναίκα του, ο άλλος πετά χειροβομβίδες, ο τρίτος διακινεί ναρκωτικές ουσίες. Σε λίγο θα φοβούμαστε να βγουμε απο το σπίτι μας. Πως έχει καταντήσει έτσι η Κύπρος; Ενα νησί που κάποτε φημιζόταν για την ασφάλεια και τα χαμηλά επίπεδα εγκληματικότητας, μέσα σε λίγα χρόνια καταφέραμε να τα ανατρέψουμε και να το κάνουμε ένα μικρό Τέξας.
Πριν μερικά χρόνια θυμάμαι, τα παιδιά έπαιζαν ανέμελα στους δρόμους, με ποδήλατα και μπάλες, μέχρι το βράδυ και όμως οι γονείς ποτέ δεν ανησυχούσαν.
Τα σημερινά παιδιά λεπτό δεν τα αφήνουν οι γονείς αν δεν ειναι υπό επιτήρηση. Οι γονείς τα πάνε στο σχολείο, οι γονείς στα ιδιαίτερα, άντε να τα αφήσουν να πάνε σε κανένα γειτονόπουλο, αλλα πάντα ύπο το άγρυπνο μάτι ενός ενήλικα.
Μετά ξαφνιαζόμαστε οταν κάνουν την εμφάνιση τους μελέτες σύμφωνα με τις οποίες τα παιδιά περνούν το 50% και πλέον του χρόνου τους μπροστά απο μια τηλεόραση ή σερφάροντας στο διαδύκτιο. Μα αφού δεν έχουν με τι αλλο να σκοτώσουν τον χρόνο τους. Μόνοι μας τα έχουμε καθηλώσει μπροστά στις οθόνες. Πως να μην ειναι παχύσαρκα, αφού δεν τρέχουν, δεν παίζουν, δεν γυμνάζονται, δεν κοινωνικοποιούνται.
Καταστρέφουμε τα παιδιά μας, και μετά φωνάζουμε και ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους.
Δίκτυς ο Κνώσσιος