Έχω πολλές φορές αρθρογραφήσει ότι δεν είμαι ούτε εναντίον αλλά ούτε και υπερ της λύσης. Ο λόγος είναι απλός. Δεν μπορούμε να χωριζόμαστε σε ενδοτικούς και απορριπτικούς, πριν να δούμε και να μελετήσουμε αυτό το πιθανό σχέδιο λύσης του Κυπριακού. Σπαταλούμε χρόνο, σάλιο, νευριάζουμε, τσακωνόμαστε και γενικώς τα «παιδία παίζει» χωρίς να έχουμε κάτι ενώπιον μας χειροπιαστό. Οι μεν φόρεσαν τις φουστανελλίτσες τους και πήραν τα σπαθιά τους, οι δε έκαναν τις απαραίτητες αποτριχώσεις για να φαίνονται σέξι στις διαπραγματεύσεις. Καθόλου σοβαρά πράγματα.
Ξεκινούμε με ένα δεδομένο. Όλος ο Κυπριακός λαός θέλει λύση του Κυπριακού. Όλος! Εκεί που διαφέρουν είναι ο τρόπος και η μέθοδος ή και τα τεχνικά της χαρακτηριστικά. Σε αυτό το κομμάτι, ο κάθε ένας κρατά και παίζει το βιολί του. Μια στάλα στον ωκεανό του παγκόσμιου γίγνεσθαι και δεν μπορούμε να βρούμε μια κοινή γραμμή, μια κοινή πολιτική, μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας μεταξύ των πολιτικών τάγων και τράγων. Άστε που σκέφτομαι πραγματικά να εισηγηθώ όπως στο Εθνικό Συμβούλιο να εγκαταστήσουν ειδικά ακουστικά όπως κάνουν στο Ευρωκοινοβούλιο για να γίνεται ταυτόχρονη μετάφραση στις ξένες γλώσσες για να αντιλαμβάνονται όλοι οι πολιτικοί της Κύπρου τι λέγεται και τι συζητούν μεταξύ τους.
Με την ανάληψη των καθηκόντων του ο Νίκος Αναστασιάδης και αφού ζήτησε χρόνο να αντιμετωπίσει τα άμεσα προβλήματα της οικονομίας όπως κουρέματα, ξυρίσματα, υπόθετα κλπ έκαμε ένα δυνατό come-back με την κοινή ανακοίνωση με Έρογλου. Ακολούθως με την ανάληψη των καθηκόντων από τον Ακιντζί, ξεκίνησαν οι χοροί, τα «εσιέβερεβε» και τα πανηγύρια και η προσπάθεια εμπέδωσης μιας αισιοδοξίας και ευνοϊκού κλίματος για τη λύση.
Η προσπάθεια του προεδρικού, καθοδηγούμενη από τα Ηνωμένα Έθνη για καλλιέργεια αισθήματος λύσης, τελικά έρχεται μπούμερανγκ και η έντονη επικοινωνιακή πολιτική σε συνδυασμό με την καθυστέρηση ευόδωσης των προσπαθειών μπορεί τελικά να καταστεί η ταφόπλακα της λύσης.
Οι καφέδες, τα θέατρα, οι κοινές εκδηλώσεις, τα κοινά μηνύματα την πρωτοχρονιά, ενώ αρχικά καλλιεργούσαν αισιοδοξία, τώρα εμπεδώνουν τον προβληματισμό και σκοτώνουν τους μετριοπαθείς της λύσης που σιγά σιγά γίνονται πιο σκεπτικοί έναντι τέτοιου ενδεχομένου.
Δίδεται παράλληλα η ευκαιρία στους διαφωνούντες να εμπεδώσουν περισσότερο τα επιχειρήματά τους. Δίδεται παράλληλα η ευκαιρία απώλειας του ενθουσιασμού προς τον Ακιντζί και η ταύτισή του με τους προηγούμενους ηγέτες των Τουρκοκυπρίων.
Αυτή θα είναι, εάν έρθει, ίσως η τελευταία ευκαιρία για επίλυση του Κυπριακού. Ο κόσμος θα κληθεί να αποφασίσει εάν αποδέχεται ή όχι τον τρόπο επίλυσης. Ο κάθε ένας θα αποφασίσει δημοκρατικά, ελεύθερα και επωμιζόμενος αναλογικά το βάρος της ιστορίας για την απόφαση που θα λάβει. Θα είναι κρίμα στη προσπάθειά μας να φανούμε αρεστοί, αντί ωφέλιμοι, να «παίξουμε» στα ζάρια του επικοινωνιακού παιχνιδιού μια τόσο ιστορική απόφαση. Διακυβεύονται πολλά και σημαντικά.
Όταν ο Αβέρωφ Νεοφύτου για να κάμει πολιτική του, έλαβε απόφαση όπως τα ψηφοδέλτια για τις βουλευτικές εκλογές καταρτιστούν σε μεταγενέστερο χρόνο, εν αναμονή εξελίξεων του Κυπριακού οι οποίες τελικώς δεν προέκυψαν, έκαμε τεράστια ζημιά. Όπως και η φιλολογία περι παράτασης των βουλευτικών εκλογών άλλη τόση ζημιά. Όπως επίσης οι περσινές δηλώσεις του προέδρου για ενδεχόμενα δημοψηφίσματα αρχές του χρόνου. Όπως οι περσινές διαρροές του προέδρου για ενδιάμεση λύση τον Σεπτέμβρη, πολυμερή τον Νοέμβρη και δημοψηφίσματα τον Ιανουάριο – Φεβρουάριο.
Η λύση του Κυπριακού δεν είναι παιχνίδι επικοινωνιακό. Τα 42 χρόνια ακρωτηριασμού της πατρίδας μας και η αναμονή και η προσμονή του κόσμου για επιστροφή, δεν σηκώνει αστειάκια και ευχολόγια. Ο κόσμος κουράστηκε. Προσέξετε τα επικοινωνιακά σας τεχνάσματα και πυροτεχνήματα να μην εκραγούν στα χέρια σας, γιατί όλοι θα ακρωτηριαστούμε.
Διογένης