Τέτοια μέρα, μπήκε στη ζωή μας το “MAY DAY”

Τι κι αν πέρασαν 10 ολόκληρα χρόνια; Τέτοια μέρα 14 Αυγούστου λίγο μετά το μεσημέρι, η είδηση μας βάρεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Η πρώτη πληροφορία έκανε λόγο για πτώση αεροσκάφους και Κυπρίους επιβαίνοντες.

Τα δάκρυα άρχισαν να πέφτουν βροχή στα μάτια όσων τα βλέμματα σκοτείνιασαν, γνωρίζοντας πως κάποιος δικός τους ταξίδευε τη μέρα εκείνη.
Τα όσα ακολούθησαν, ούτε στους χειρότερους εφιάλτες δεν θα διαδραματίζονταν με τόση τραγικότητα.

Τα τηλέφωνα είχαν πάρει φωτιά. Όλοι αναζητούσαν ένα συγγενή, φίλο ή γνωστό, ταξιδιώτη, αεροσυνοδό, ή πιλότο. Παραλήρημα σε παραλίες, ορεινά θέρετρα, ταβέρνες και αυτοκινητοδρόμους. Όλοι έτρεχαν με προορισμό το αεροδρόμιο. Μανάδες που ούρλιαζαν επειδή τα παιδιά τους δεν ανταποκρίνονταν σε κλήσεις τους.

Ένα May Day, στιγμάτισε τη ζωή μας. Ένα αεροπορικό δυστύχημα, της εταιρείας Ήλιος, έδυσε για πάντα τον ήλιο για 121 οικογένειες. Οι πληγές ανεπούλωτες. Μέχρι και σήμερα. Οικογένειες πολυμελείς ξεκληρίςτηκαν. Κάποιοι έμειναν πίςω, με αναμνήςεις ενός σπιτιού γεμάτο από ζωή.
Είναι ακόμη άνθρωποι που θρηνούν. Τόσο άδικος ο χαμός ανθρώπων που πήγαιναν διακοπές, δεν επέστρεψαν ποτέ να ολοκληρώσουν τη ζωή και τα όνειρα τους.

Πίσω από κάθε απώλεια και μια τραγική πονεμένη ιστορία. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Την ηρωική προσπάθεια του νεαρού Προδρόμου, να χειριστεί το πιλοτήριο, την αντικατάσταση αεροσυνοδών, των οποίων δεν ήταν η βάρδια τη μαύρη εκείνη μέρα, ή τα νέα ζευγάρια που μόλις άρχιζαν τη ζωή τους γεμάτη όνειρα; Το νήμα της ζωής τους κόπηκε με τον πιο άσχημο τρόπο, σε ένα May Day.

Η διαδικασία της αναγνώρισης των 121 σωρών, ήταν η χειρότερη δοκιμασία για όσους κλήθηκαν να το πράξουν. Έφευγαν με μαύρη ψυχή, κι επέστρεφαν διαλυμένοι και τσακισμένοι, απο τα όσα αντίκρισαν και βίωσαν σε εκείνη την μαυρισμένη από σωρούς αίθουσα. Άλλοι αναγνώριζαν τα παιδιά τους, άλλοι τα αδέρφια τους, άλλοι τους γονείς τους.

Ας μην αναφερθούμε στο μεγάλο κεφάλαιο των ευθυνών. Εκείνο κι αν πονάει, επειδή δεν δικαιώθηκαν ακόμη οι ψυχές, ούτε και οι συγγενείς τους.
Σήμερα σκύβουμε ταπεινά το κεφάλι και θυμόμαστε εκείνη τη μαύρη αεροπορική τραγωδία, που απασχόλησε για μήνες και χρόνια αυτό τον τόπο.

Τιμούμε τη μνήμη τους κι απευχόμαστε να μας τύχει ξανά ένα May Day, που να οφείλεται σε ελλειπείς διαδικασίες, κακοτεχνίες, αμέλεια ή ακόμη και ακαταλληλότητα υπευθύνων.

Αιωνία ας είναι η μνήμη τους.

Χάρυβδη