Μετρούσα ένα – ένα τα τσιγάρα του. Τέσσερα στον αριθμό. Σε μια διαδρομή 45 λεπτών. Διαδρομή Λευκωσία – Λεμεσός.
Ο «κύριος» από το μπροστινό όχημα, ανά δεκάλεπτο άναβε τσιγάρο και όταν τέλειωνε έβγαζε προκλητικά το χέρι έξω από το παράθυρο και το τσιγάρο… φτερό στο άνεμο.
Και όλα αυτά σε έναν αυτοκινητόδρομο, που πάσχει από πράσινο και υδροφόρα στρώματα, ενώ τα ξερόχορτα κάνουν πάρτι.
Ένα αποτσίγαρο είναι αρκετό να μας ανάψει φωτιές, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να ειδοποιήσω την αστυνομία. Όμως περίμενα, για να δω αν το πρώτο τσιγάρο, του ξέφυγε κατά λάθος.
Όταν ακολούθησε το δεύτερο, μετά το τρίτο και το τέταρτο, εκνευρίστηκα πολύ.
Διερωτήθηκα ποιος ήταν ο «εγκληματίας» που προπορευόταν και δεν σκεφτόταν την πατρίδα του, που θα την έκανε σε τρία δεύτερα παρανάλωμα του πυρός.
Συνέχισα να τον ακολουθώ μέχρι τη Λεμεσό, χωρίς να προσπεράσω. Ήθελα να δω η αναισθησία του μέχρι που θα έφτανε. Ήθελα να δω η ανεκτικότητα μου πόσο θα βαστούσε.
Επειδή δεν είναι το μοναδικό φαινόμενο, ούτε ο πιο σπάνιο, αλλά σύνηθες και καθημερινό, αποφάσισα να μην επικοινωνήσω με την αστυνομία, διότι στο τέλος η γραφική θα ήμουν εγώ.
Θα μου έλεγαν τα συνηθισμένα: «Έχετε τα νούμερα του οχήματος; Πρέπει να κάνετε γραπτή καταγγελία» και τα λοιπά και τα λοιπά….
Τελικά κατέληξα σε μια εισήγηση προς τον Αρχηγό της Αστυνομίας.
Να προσληφθούν υπό κάλυψη (undercover) αστυνομικοί, οι οποίοι θα κάνουν βόλτες στους αυτοκινητόδρομους και θα «τσιμπάνε» τους συγκεκριμένους τύπους.
Και όταν καταγγέλλονται, η μαρτυρία δεν θα προέρχεται από κάποιον γραφικό, αλλά από αστυνομικούς.
Είμαι σίγουρη ότι -όχι απλώς- θα δικαιολογούν την πρόσληψη τους, αλλά θα αποφέρουν πολλά χρήματα στα ταμεία του κράτους.
Φήμη