Κανένας δεν διάβασε τις καταθέσεις που έλαβε η Αστυνομία. Κανένας εξ ημών δεν παρέστηκε στη δίκη του. Ελάχιστοι διάβασαν έστω το περιεχόμενο των άρθρων των εφημερίδων όταν πρωτοξέσπασε αυτή η ιστορία.
Γιατί οι περισσότεροι περιορίστηκαν στο να διαβάσουν τους τίτλους είτε των εφημερίδων είτε των link των άρθρων που επαναδημοσιεύτηκαν στο facebook. Και όμως…όταν ο Αριστοδήμου αθωώθηκε, οι αντιδράσεις κορυφώθηκαν.
Μίλησαν για κατευθυνόμενη δικαιοσύνη, για μεμπτό χειρισμό από τον Νομική Υπηρεσία, για διεφθαρμένο σύστημα. Κάτι παρόμοιο έγινε και με τον Μάκρο Κυπριανού στο Μαρί, με το Ναό της Αφροδίτης στη Λεμεσό και με όσες υποθέσεις είδαν έντονα τα φώτα της δημοσιότητας.
Για να μην παρεξηγούμαι…ούτε τον ξέρω τον Αριστοδήμου ούτε και θεωρώ ότι εφτασε εδώ που έφτασε, πηγαίνοντας με το σταυρό στο χέρι… Υπάρχουν στιγμές όμως, που διερωτώμαι πραγματικά γιατί τα έχουμε τα Δικαστήρια. Γιατί υπάρχουν ανακριτές της Αστυνομίας, δικηγόροι, δικαστές και γιατί όλοι αυτοί κτυπούν ώρες ατέλειωτες στο χειρισμό των υποθέσεων.
Αφού έχουμε τους καλύτερους Αστυνομικο-Δημοσιογράφους, που δικάζουν με συνοπτικές διαδικασίες, στο πι και φι που λέμε, έχουμε τους καλύτερους ενόρκους, μια κανιβαλιστική κοινωνία που διψάει για αίμα και έχουμε και σωρεία δικηγόρων που ψοφούν να βλέπουν τη φάτσα τους στο γυαλί σχολιάζοντας την κάθε δικαστική απόφαση πριν καν την μελετήσουν.
Σωρευτικά δηλαδή, έχουμε ίσως τα καλύτερα λαϊκά δικαστήρια στο κόσμο. Οι δε ποινές που επιβάλλει πάντοτε αυτό το κανίβαλο λαϊκό δικαστήριο; Ισόβια και αποκεφαλισμό ή στείρωση.
Ψοφάμε για σκάνδαλα. Ηδονιζόμαστε στο πόνο, στο αίμα. Η αιμοσταγής κοινωνία μας έχει προ πολλού αντικαταστήσει τη δίψα για δικαιοσύνη σε δίψα για αίμα. Και σε αυτή την αχόρταγη τάση να δούμε αίμα είμαστε έτοιμοι να παραδώσουμε την ελευθερία μας για ένα δήθεν αίσθημα ασφάλειας. Στην ηλιθιότητα αυτή των κανίβαλων κερδίζουν οι δικτάτορες.
Δώστε εξουσίες στην Αστυνομία. Ταΐστε αυτό το λαίμαργο για εξουσία σώμα, τέτοιες εξουσίες ώστε με συνοπτικές διαδικασίες να στέλνουν τους πάντες φυλακή. Δεν χρειαζόμαστε δικαστήρια. Έχουμε τους κανίβαλους. Και ενώ έχουμε δώσει τεράστιες εξουσίες στην Αστυνομία, αντί να μειώνεται το έγκλημα πολλαπλασιάζεται.
Ποιοι άλλοι κερδίζουν; Ποιοι άλλοι από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Που αλίμονο να μην σε πιάσουν «στο στόμα τους». Μια ζωή να κτίζεις ένα όνομα μπορεί σε δευτερόλεπτα να σου το διαλύσουν. Με μια τεμπέλικη δημοσιογραφία που τους ενδιαφέρουν μόνο τα νούμερα της τηλεθέασης ή της αναγνωσιμότητας και όχι τα νούμερα που έχουν μετατραπεί οι ίδιοι.
«Σκιές στη δημόσια σύμβαση του Δήμου τάδε, ο Δήμαρχος κουμπάρος του εργολάβου». Με ένα τέτοιο τίτλο πήρες αυτό το Δήμαρχο που μπορεί και να έκανε ότι καλύτερο για το Δήμο του και τον ρίχνεις στα τάρταρα. «Συνελήφθηκε για άσεμνη επίθεση, κατήγγειλε το μικρό παιδί ότι τον ενοχλούσε στα γεννητικά του όργανα».
Τον καταδικάσαμε αυτό τον φουκαρά που μπορεί και να μην έκαμε τίποτε στο τέλος της ημέρας. Και ενώ με πρωτοσέλιδα πυροβολούν, γράφουν κανένα μονόστηλο στα πλάγια για την αθώωσή του ή την απαλλαγή του. Γιατί; Μα γιατί η αθώωση και η απαλλαγή δεν διαβάζεται. Δεν πουλά. Δεν έχει ενδιαφέρον. Μόνο κατακρίνεται από την αιμοσταγή κανιβαλιστική μας κοινωνία που έχουμε μετατραπεί, ότι η δικαιοσύνη απέτυχε, ή ότι τα πήραν οι δικαστικοί ή τα πήραν οι εισαγγελείς. Όχι ότι μπορεί να είναι αθώος! Για όνομα του Θεού!
Δεν περιμένουμε ποτέ μας την απόφαση των Δικαστηρίων για να αποφασίσουμε. Κατασπαράζουμε τον ύποπτο πριν καν δικαστεί. Και την ίδια ώρα έχουμε και κάποτε κάποιους κόπανους που κάθονται στα έδρανα της δικαιοσύνης που τρομάζοντας για το τι θα πει η κοινή γνώμη βγάζουν αποφάσεις μόνο και μόνο για να μην τους ρίχνουν μπανάνες έξω από τα Δικαστήρια.
Περιμένει ο κοσμάκης να δικαστεί δεκαετίες σε αυτό το νομικό μας σύστημα, αλλά άμα πρόκειται για κανιβαλιστικό θέμα, δικάζουν καταδικάζουν, επικυρώνουν στο ανώτατο με ταχύτητες φωτός.
Τρομάζω…γιατί μας καλλιέργησαν το φόβο…κουρσέψαν την ελευθερία μας…θεοποίησαν το περι δικαίου αίσθημα και όχι το περι δικαιοσύνης ο λόγος. Και εμείς όλοι μετατραπήκαμε σε κανίβαλους που ηδονιζόμαστε στο αίμα…
Τρομάζω γιατί σε αυτές μας τις ανασφάλειες δίνουμε υπερεξουσίες στην Αστυνομία οι οποίοι έχουν γίνει κολλητάρια με τους δημοσιογράφους για να περνούν ότι θέλουν προς τα έξω… Τρομάζω γιατί μας ταΐζουν ανθρώπινο κρέας και εμείς όχι απλά δεν το συνηθίσαμε, το απολαμβάνουμε κιόλας.
Το επαναλαμβάνω…Για να μην παρεξηγούμαι. Το άρθρο αυτό δεν αφορά το αποτέλεσμα της υπόθεσης Αριστοδήμου. Ουδόλως με απασχολεί ο τύπος αυτός και αναμενω και εγώ όπως και όλος ο κόσμος την ολοκλήρωση των ερευνών για την κατάρρευση της οικονομίας. Και αν είναι ένοχος, θα χαρώ πολύ να δω όλους τους ενόχους στη φυλακή. Αντιλαμβάνομαι ότι όλος ο κόσμος έχει απελπιστεί με τα όσα γίνονται γύρω του. Αντιλαμβάνομαι ότι όλοι μας υποφέρουμε από τη κρίση που οδηγήθηκε αυτός ο δύσμοιρος τόπος. Αντιλαμβάνομαι ότι μέσα μας, όλων μας, υπάρχει μια φωτιά που βράζει έτοιμη να ξεσπάσει για την ατιμωρησία. Όμως…δεν μπορούμε στο βωμό της δίκαιης απόγνωσής μας για την ατιμωρησία να ξεσπούμε και να γινόμαστε κανίβαλοι. Δεν πρέπει να παρασυρθούμε και να μετατραπούμε σε μια κοινωνία χωρίς κρίση, χωρίς άποψη που τα βλέπει όλα αρνητικά και περιμένει σαν αρπακτικό να κατασπαράξει τον συνάνθρωπό του.
Διογένης