Κάθε φορά που ένας νέος αφήνει την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο, μετά από μια σφοδρή σύγκρουση, καταραμένη στιγμή, κακή συγκυρία, μια απροσεξία, ένα στραβοτιμόνιασμα, είναι θέμα μερικών ωρών να αρχίσει ο κανιβαλισμός.
Κανιβαλισμός από συγκεκριμένες ιστοσελίδες, για το πως έζησε τις τελευταίες ώρες του ο νέος που έφυγε, για την πλημμυρίδα μηνυμάτων από συγγενείς και φίλους στο προφίλ του αδικοχαμένου, για τα “προφητικά” δήθεν τραγούδια που αναρτούσε μερικές ώρες, ίσως και μέρες πριν, για τα τελευταία λόγια που είπε στη μάνα, την αδερφή ή τον πατέρα του.
Αν είναι δυνατόν. Όλα τα τραγούδια, τα περισσότερα δηλαδή, γράφηκαν με πόνο ψυχής μιλούν για αγάπη, πόνο, έρωτα, χωρισμό, απώλεια αγαπημένων. Πως είναι δυνατό να είναι προφητικά;
Και ο κανιβαλισμός συνεχίζεται για μέρες, με το τι τραγικό βρέθηκε στη σκηνή του ατυχήματος, που από μόνο του είναι τραγικό και πιο τραγικό από την ανθρώπινη απώλεια δεν είναι. Τι μονολογούσε η κοπέλα του, πως κατέρρευσε συντετριμμένη η μάνα του.
Και θα σταθώ λιγάκι εδώ…
Υπάρχει σε αυτό τον πλανήτη μάνα που να μην πονάει για την απώλεια του παιδιού της; Υπάρχει πιο τραγική φιγούρα από μια μάνα που της ακρωτηριάζεται η ψυχή; Ένα κομμάτι της; Είναι δυνατό να τολμούν κάποιοι να ασχολούνται και να προβάλλουν τον πόνο κάθε μάνας με τόση ευκολία και τόσο κανιβαλισμό; Διότι περί αυτού πρόκειται.
Καλός ο ανταγωνισμός και η διεκδίκηση μερικών εκατοντάδων κλίκς, αλλά λίγος σεβασμός δεν βλάπτει. Διότι στο πρόσωπο κάθε μάνας, είναι εκείνο της δικής μας. Η αγάπη της κάθε μάνας είναι ανιδιοτελής και ο πόνος υπέρμετρος, όταν τον παιδί της πονά, αρρωστά ή σκοτώνεται στην άσφαλτο.
Λίγο μόνο σεβασμό για να γίνουμε καλύτεροι, σκεπτόμενοι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί ο καθένας μας να βρίσκεται πίσω από ένα απροσδόκητο χαμό και ατελείωτο θρήνο.
Κι ας μην ξεχνούμε πως όσα δε φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει μία καταραμένη στιγμή.
Χάρυβδη