Κάποιες φορές πιστεύω πως οτι πάθουμε είναι από το ξερό μας το κεφάλι, αφού μυαλό δεν βάζουμε με τίποτα.
Ανοίγω σήμερα το Facebook και οι 9 στις 10 αναρτήσεις των φίλων μου είναι με τα καμάρια τους έτοιμα για την πρώτη μέρα στο σχολείο.
Χαμογελαστές φατσούλες, με τις τσαντούλες τους, τις στολές τους, πιασμένα χέρι- χέρι, όλο χαρά για την νέα σχολική χρόνια. Χαρούμενα που θα δουν τους φίλους τους, με αγωνία για το νέο και άγνωστο περιβάλλον αλλά και όλο υπόσχεση για τις μάζες που είναι έτοιμα να δώσουν στα σχολικά θρανία.
Τι και αν η Αστυνομία χίλιες δυο φορές μας έχει προειδοποιήσει να μην βάζουμε φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης των παιδιών μας. Εμείς εκεί επιμένουμε, ακάθεκτοι.
Μέχρι σήμερα λέγαμε σιγά δεν θα συμβεί σε εμάς. Το νέο όμως έσκασε σαν βόμβα, ένας απο εμάς, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο συνάδελφος, ο γνωστός, ο φίλος στο Facebook είναι ένας από αυτούς, τα ανθρωπόμορφα τέρατα.
Το πρόβλημα δεν είναι πια έξω απο το σπίτι μας, έχει μπει στο σπίτι και έχει καθίσει και στον καναπέ μας και εμείς αντί να τον διώξουμε το κερνάμε και καφέ. Δεν εξηγούνται διαφορετικά οι χιλιάδες φωτογραφίες των παιδιών μας από την πρώτη μέρα στο σχολείο…
Πόσες άραγε φωτογραφίες των δικών μας παιδιών θα βρει η αστυνομία στον υπολογιστή αυτού του “ανθρώπου”;
Δίκτυς ο Κνώσσιος