Αυτοί που κατάγονται από τη Λεμεσό, την Πάφο, τη Λάρνακα, αυτοί που δεν έζησαν το 1974 και γεννήθηκαν μετά την εισβολή, τότε δεν δικαιούνται να έχουν άποψη για το κυπριακό.
Αυτό είναι το συμπέρασμα που εξάγει κανείς, ακούγοντας την εκπομπή της Τρίτης στον ΠΟΛΙΤΗ 107,6, από τα λεγόμενα του Προέδρου του ΚΣ ΕΔΕΚ, Μαρίνου Σιζόπουλου.
Ο Μαρίνος Σιζόπουλος αποφάνθηκε ότι υπάρχει έλλειψη ευαισθησίας από μέρους αυτών που διαπραγματεύονται σήμερα το Κυπριακό εκ μέρους της ελληνοκυπριακής πλευράς
«Οφείλω να πω ότι αυτοί που διαπραγματεύονται το Κυπριακό δεν έζησαν το ’74. Κανένας. Εμείς το ζήσαμε και το βιώσαμε. Ζήσαμε τον εκτοπισμό».
Ερωτηθείς εάν θεωρεί ότι δεν έζησε το ’74 ούτε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο κ. Σιζόπουλος απάντησε: «Δεν το έζησε. Από τη Λεμεσό δεν το έζησε ούτε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ούτε ο Υπουργός Εξωτερικών, ούτε κάποιοι από τους υπόλοιπους. Εμείς το ζήσαμε στην Κερύνεια όμως…».
Εδώ και καιρό κατάλαβα πως η Κύπρος υποφέρει χρόνια από τον υπερπατριωτισμό κάποιων και την εκτίμηση μου αυτή ήρθε να επιβεβαιώσει με τα λεγόμενα του ο κ. Σιζόπουλος.
Η ασθένεια του «να νιώθω περισσότερο πατριώτης από τον άλλο» είναι αγιάτρευτη και δυστυχώς ακόμα δεν βρέθηκε το φάρμακο, που θα τη θεραπεύσει.
Διερωτώμαι αν οι πολιτικοί της Κύπρου μας γνωρίζουν τι σημαίνει πατριωτισμός;
Πατριωτισμός, λοιπόν, είναι όταν βάζεις πάνω απ’ όλα την αγάπη σου για τη χώρα…
Διερωτώμαι ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του;
Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε (χωρίς εσωτερική πληροφόρηση) εδώ και μας κουρεύουν κανονικά;
Μήπως κύριοι ο πατριωτισμός σ’ αυτή χώρα είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων;
Τελικά, η έπαρση, η άγνοια και ο εγωτισμός είναι τα απαραίτητα συστατικά του πατριωτισμού σ’ αυτόν τον τόπο. Και αν κατάλαβα καλά, κατά τον κ. Σιζόπουλο, αυτοί που είχαν την τύχη να έχουν γεννηθεί σε ένα συγκεκριμένο σημείο, θεωρούνται άνθρωποι προνομιούχοι, που δικαιούνται να έχουν άποψη για το κυπριακό και να επιβάλλουν την υπεροχή τους έναντι κάποιων άλλων.
Δεν διανοούμαι ότι υπάρχει Κύπριος που δεν κουβαλά μέσα του μια σφαίρα από την εισβολή, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι οι Λεμεσιανοί, οι Παφίτες και οι Σκαλιώτες είναι λιγότερο πατριώτες από αυτούς που γεννήθηκαν στην Κερύνεια.
Είτε πρόσφυγας είναι κάποιος, είτε όχι, δικαιούται να έχει –και έχει πιστεύω- τις ίδιες ευαισθησίες με όλο τον υπόλοιπο κυπριακό λαό.
Είναι τουλάχιστον βλάσφημο να κτίζονται καριέρες, σπέρνοντας ακόμα και σήμερα τη διχόνοια, μεταξύ των ανθρώπων.
Σταματήστε επιτέλους να εμπορεύεστε το κυπριακό. Να ξέρετε πως η φωνή του λαού είναι πιο δυνατή από τη δική σας και δεν θα σωπάσει ποτέ.
Φήμη