Με το χέρι στην καρδιά εύχομαι να είναι η τελευταία κατάταξη νεοσυλλέκτων. Η Τελετή Ορκωμοσίας Νεοσύλλεκτων Οπλιτών της 2015 Β’ ΕΣΣΟ, να γραφεί στην ιστορία της Κύπρου ως η τελευταία.
Οι προσδοκίες και η δυναμική που δημιουργείται στο Κυπριακό, μας επιτρέπουν να αισιοδοξούμε πως δεν θα ξαναδούμε παιδιά των 18 χρόνων να εκπαιδεύονται στα όπλα και να κατατάσσονται στην Εθνική φρουρά, χάνοντας δύο χρόνια από τη ζωή τους, για να υπηρετήσουν την πατρίδα αν χρειαστεί.
Τα γνωστά ο εχθρός καραδοκεί και η πατρίδα είναι μοιρασμένη στα δύο και όσο ο Αττίλας βρίσκεται στην Κύπρο εμείς πρέπει να επαγρυπνούμε, τα εμπεδώσαμε. Εδώ και 41 χρόνια εξοπλιζόμαστε και είμαστε με το χέρι στη σκανδάλη. Φαινομενικά, επειδή κυριολεκτικά, τα δεδομένα είναι διαφορετικά.
Οι καιροί άλλαξαν και τίποτε δε θυμίζει τις μάχες των νέων ανθρώπων στον αγώνα της ΕΟΚΑ, πολύ πριν την τουρκική εισβολή. Σχολιαρόπαιδα γίνονταν θυσία για την πατρίδα αντιστεκόμενα στα πυρά των Άγγλων στρατιωτών. Κατέστρωναν σχέδια δράσης και αυτοδημιουργούσαν για να ξεγελάσουν τους Βρετανούς.
Για δεκαετίες τώρα παρακολουθούμε κάθε χρόνο το ίδιο σκηνικό. Μητέρες με δάκρια στα μάτια να ετοιμάζουν τις στρατιωτικές σάκες με τα απαραίτητα χρειώδη. Και να εύχονται το δεύτερο ή τρίτο παιδί- γιος, να μη χρειαστεί να υπηρετήσουν την πατρίδα κατά τον ίδιο τρόπο.
Βλέπουμε γονείς να τρέχουν στις ορκωμοσίες των παιδιών τους, να είναι μεν περήφανοι για το γιόκαρο τους, μα και λυπημένοι που αναστέλλεται η ζωή τους για δύο χρόνια, στη διάρκεια των οποίων έχουν μεταξύ καψονιών και ασκήσεων, να αποφασίσουν για την επαγγελματική και ακαδημαϊκή τους σταδιοδρομία.
Προσωπικά θέλω ναι, μια πατρίδα ενωμένη, που να σέβεται τις ελευθερίες των πολιτών της και να μην εξαναγκάζει τους λεβέντες μόλις τελειώσουν το λύκειο, σε δίχρονη ομηρία, για να μάθουν να αντιμετωπίζουν τον εχθρό.
Φυσικά και δεν ξεχνούμε όσα έγιναν και πόσοι χάθηκαν με τον πιο ψυχρό τρόπο. Αυτοί είναι οι κανόνες του πολέμου. Στον πόλεμο δεν υπάρχουν κανόνες. Όλα επιτρέπονται. Και δυστυχώς δεν υπάρχουν θετικές αποτιμήσεις.
Οι καιροί άλλαξαν και τα δεδομένα φωνάζουν από μόνα τους. Θέλουμε ειρήνη και θέλουμε σήμερα να το εμπεδώσουμε, για να μην απωλέσουμε κι άλλες δεκαετίες στα οδοφράγματα και με το μίσος στην ψυχή. Να δούμε επιτέλους τις χρυσές αμμουδιές χωρίς διαχωριστικά σύνορα, να δουν οι εναπομείναντες διωχθέντες, την περιουσία τους και να φύγουν πλήρεις ημερών και γαληνεμένοι ότι είδαν τον τόπο τους ελεύθερο.
Χάρυβδη