Απόγευμα στον αυτοκινητόδρομο Λεμεσού -Λευκωσίας, δύο ώρες πριν από την έναρξη του τελικού ΑΠΟΕΛ-ΑΕΛ..
Στο αυτοκίνητο να ακούω την αγαπημένη μου μουσική, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι είμαι μόνη, σε ένα κόσμο εντελώς δικό μου!
Έλα όμως που δεν ήταν έτσι τα πράγματα! Ξαφνικά βλέπω από το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου μου ένα καραβάνι….αυτοκινήτων να κατευθύνεται προς τη Λάρνακα. Ακούω πολεμικές ιαχές ημίγυμνων νεαρών, οι οποίοι ήταν κρεμασμένοι από τα αυτοκίνητά τους, κρατώντας φωτοβολίδες και σημαίες των ομάδων τους!
Η ηρεμία μου μετατράπηκε σε πανικό. Δεν ήξερα γιατί πήραν…την ανηφοριά αυτοί οι νέοι άνθρωποι. Για μια στιγμή παρασύρθηκα. Νόμιζα ότι ξεσηκωθήκαμε για όλα τα δεινά που περνάμε.
Και πάλι όμως ξεγελάστηκα…Στο ραδιόφωνο ο Νταλάρας επιμένει…”Δεν φταίς εσύ, η φαντασία μου τα φταίει”.
Όλο αυτό το σκηνικό μου θύμισε απολίτιστους, σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη. Η ίδια εικόνα συνεχίστηκε με το καραβάνι να πλησιάζει στη Λάρνακα, όπου οι ημίγυμνοι νεαροί πέταξαν φωτοβολίδες σε χωράφια, σαν άγριοι κατακτητές μιας άλλης εποχής.
Φωτιές και καπνός παντού. Μετά και αυτή την παρανοϊκή κατάσταση που βίωσα, για ένα πράγμα είμαι σίγουρη. Αυτός ο τόπος δεν σώζεται με τίποτα!
Πυθία