Φευγαλέα, το μάτι μου έπεσε στην είδηση. Νεαρός από τη Γαλλία συνελήφθη στην Αγία Νάπα, για το αδίκημα του αλήτη και περιπλανώμενου.
Παιδί, μόλις 28 χρόνων, καταγγέλθηκε λέει χθες βράδυ ότι ζητούσε από πελάτες εστιατορίου φαγητό και τσιγάρα, ενώ ακολούθως αποκοιμήθηκε στον καναπέ του εστιατορίου.
Ακολούθησε η σύλληψή του από μέλη του Αστυνομικού Σταθμού Παραλιμνίου για το αδίκημα του αλήτη και περιπλανώμενου και οδηγήθηκε στα κρατητήρια της Αγίας Νάπας.
Το Τμήμα Αλλοδαπών ενημερώθηκε για την υπόθεση και ζητήθηκε όπως εξασφαλίσει διάταγμα κράτησης και απέλασης του 28χρονου στη χώρα του.
Ο νεαρός απασχόλησε την αστυνομία σε διάφορες ημερομηνίες, επειδή δεν έχει μέρος να κοιμηθεί, είναι χωρίς λεφτά και περιπλανώμενος.
Σκέφτομαι πολλή ώρα αυτόν τον άνθρωπο. Τα τελευταία του βήματα πριν καταλήξει σ’ εκείνο το εστιατόριο. Τις τελευταίες σκέψεις του πριν παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα εντός εστιατορίου.
Όλες τις θολές σκέψεις του… Εκείνες που μπερδεύονται και δεν αφήνουν η μία την άλλη να φτάσει καθαρή στην έξοδο. Εκείνες τις θολές σκέψεις που μπροστά τους θριαμβεύει το αδιέξοδο.
Το αόρατο χέρι της κρατικής και ανθρώπινης αδιαφορίας, του «έδειξαν» την πόρτα του εστιατορίου. Αδίστακτα, αδιάφορα, παγερά.
Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, μια καταγγελία που δεν έπεσε τυχαία, μια απόφαση που δεν ελήφθη στην ώρα της, ένα «άσε μας τώρα, αυτός είναι τρελός», οδήγησε σε έναν ακόμα αργό θάνατο.
Γιατί το να περιπλανάσαι νηστικός, χωρίς χρήματα, χωρίς ένα μαξιλάρι να ακουμπήσεις το κεφάλι σου είναι χειρότερο και από το θάνατο.
Διερωτώμαι ποιοι ήταν οι πελάτες, που ενοχλήθηκαν από τον 28χρονό; Και σε ποιο βαθμό προσβλήθηκε το “εγώ” τους, που αναγκάστηκαν να προβούν σε καταγγελία;
Εμείς όλοι που «δεν είμαστε τρελοί», που έχουμε σπίτι και ανθρώπους δίπλα μας, δουλειά και λεφτά να φάμε, να πάμε στο γιατρό διερωτώμαι ποιος θα μας λυτρώσει από τις ντροπές μας;
Το φαινόμενο της επαιτείας αποδίδεται κατά διαστήματα από τους επιστήμονες στην ανεργία και στη γενικότερη κακή οικονομική κατάσταση.
Στην Κύπρο, δε, η αυξημένη παρουσία επαιτών στους δρόμους τα τελευταία χρόνια θεωρούν ότι οφείλεται κυρίως στην αθρόα προσέλευση αλλοδαπών στη χώρα, αλλά και στη χρήση ναρκωτικών από νεαρά άτομα, που ολοένα και πληθαίνουν.
Η λεγόμενη “αλητεία”, όπως πληροφορήθηκα σήμερα, περιλαμβάνεται στον ποινικό κώδικα και θεωρείται ως πλημμέλημα.
Ο νόμος, μάλιστα, ορίζει συγκεκριμένα ότι «όποιος στερείται μέσων συντήρησης από φυγοπονία ή εξαιτίας ροπής του προς την άτακτη ζωή και περιπλανιέται στη χώρα ή περιφέρεται συνεχώς σε κάποιον τόπο, χωρίς να έχει μόνιμο κατάλυμα, τιμωρείται με φυλάκιση ως τρεις μήνες».
Επιτρέψετε μου να αμφιβάλλω για την ορθότητα και σκοπιμότητα του συγκεκριμένου νόμου.
Αντιλαμβάνομαι ότι μέσω μιας τέτοιας ρύθμισης προφυλάσσεται το άτομο από το έγκλημα και για προληπτική κοινωνική άμυνα από επικίνδυνα, κακοποιά στοιχεία.
Ωστόσο, θεωρώ ότι η επίκληση τέτοιων νομοθετικών ρυθμίσεων δεν νομίζω ότι ανταποκρίνονται πλέον στο πνεύμα και τις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής μας.
Το σκεπτικό της κοινωνίας μας πάντως για τους “αλήτες” δεν έχει αλλάξει και πολύ αν και θα έπρεπε να περιλαμβάνει πρώτα τους κρυφούς αλήτες και όχι τους φανερούς. Οι φανεροί ίσως κάνουν τη λιγότερη ζημιά από τους κρυφούς.
Δυστυχώς, όμως, η αναζήτηση «κρυφών» πάντα αποτυγχάνει, διότι αυτοί οι αλήτες ξέρουν να κρύβονται πολύ καλά.
Φήμη