Ακούσαμε σήμερα την «κραυγή» του οργισμένου δημοσιογράφου. Ο Παύλος Μυλωνάς στην μεσημβρινή εκπομπή του τα έψαλε σε αυτούς που μεταβαίνουν στα κατεχόμενα και αγοράζουν διάφορα είδη για να καλύπτουν τις ανάγκες τους επειδή είναι πιο φθηνά.
Εμείς οι δημοσιογράφοι έχουμε πολλές κακές συνήθειες. Η χειρότερη, όμως, είναι πως μιλάμε ή γράφουμε σαν να είμαστε οι «άγγελοι» αυτής της κοινωνίας.
Άμεμπτοι, άσπιλοι, αμόλυντοι, αμέτοχοι και χωρίς καμία συμβολή στην ολοκληρωτική κατρακύλα της χώρας.
Άκουσα την «κραυγή» του οργισμένου συναδέλφου. Μόνο που ο Παύλος Μυλωνάς σήμερα κούνησε το δάκτυλο σου σε λάθος κατεύθυνση. Θα τον προκαλούσα και θα τον παρακαλούσα από αύριο να ακολουθήσει την ίδια τακτική και να κουνήσει δάκτυλο σε αυτούς που το χρειάζονται και που τους πρέπει.
Να του υπενθυμίσω, επίσης, πως όταν πρόκειται για τα συμφέροντα των καναλαρχών σιωπούμε όλοι χωρίς κανένα ίχνος ντροπής.
Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τη σημερινή απαράδεκτη δημοσιογραφική συμπεριφορά του κ. Μυλωνά. Δεν λέω…όλοι οι άνθρωποι έχουμε τις απόψεις μας. Ακόμα και οι δημοσιογράφοι, στο πλαίσιο της εργασίας μας, έχουμε το δικαίωμα να εκφέρουμε απόψεις.
Ωστόσο, ο αγαπητός συνάδελφος σήμερα ξεπέρασε τα όρια του επαίσχυντου και διέγραψε με μιας όλους τους κανόνες που υπάρχουν και πρέπει να τηρούνται, αφάνισε εν ολίγοις όλο αυτό που λέγεται δημοσιογραφική δεοντολογία.
Και δυστυχώς ο συγκεκριμένος συνάδελφος δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Έχει άποψη για όλα ή για σχεδόν όλα. Εμφανίζεται πάντα ως ο «φωτεινός παντογνώστης», που με σοβαροφανές ύφος και απόλυτη βεβαιότητα, όχι να πληροφορεί, αλλά να αναλύει ολόκληρη την γκάμα της επικαιρότητας.
Όλα αυτά, δυστυχώς, άρχισε να τα βλέπει και τα αναγνωρίζει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Γι’ αυτό, λίγη αυτοσυγκράτηση κ. Μυλωνά δεν θα έβλαπτε.
Εμείς οι δημοσιογράφοι είμαστε κομμάτι ενός σάπιου συστήματος, το οποίο δεν είναι διόλου αμέτοχο στην διαμόρφωση αυτής της κατάστασης, που όλοι βιώνουμε.
Ακόμα και αν δεν έχουμε βάλει χέρι στο μέλι, έχουμε κρατήσει το στόμα σιωπηλό όταν βλέπαμε ή βλέπουμε τους διπλανούς μας να το κάνουν.
Σεβαστή η ανάγκη για μερική ένοχη σιωπή, προκειμένου να επιβιώσουμε. Θα ήταν πιο αξιοπρεπές, ωστόσο, αν δεν εμφανιζόμαστε σαν τους κήνσορες της δημόσιας ζωής και ηθικής σ’ αυτό τον τόπο…
Φήμη