Οι δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη, περι οδυνηρού συμβιβασμού στο Κυπριακό, προκάλεσαν όπως θα αναμένετο, αίσθηση και αναζωπύρωση συζητήσεων και συνθημάτων ένθεν και ένθεν.
Αυτή τη στιγμή, ενώπιον μας δεν έχουμε οποιαδήποτε λύση προς συζήτηση. Κανένα σχέδιο δεν παρουσιάστηκε ενώπιον του Κυπριακού λαού και όπως πολλές φορές η σελίδα μας υποστήριξε, θα ήταν ατόπημα να χωριστούμε σε ενωτικούς και απορριπτικούς, πριν καν να λάβουμε γνώση του επιδιωκόμενου σχεδίου λύσης.
Αυτό το οποίο αποτιμάται ως ορθή προσέγγιση, ήταν οι χθεσινές και σημερινές δηλώσεις του προέδρου.
Είναι γιατί μετά τα τραγικά γεγονότα της εισβολής του 1974, δυστυχώς, οι εκάστοτε κυβερνήσεις καλλιέργησαν στην συνείδηση του Κυπριακού λαού, ότι υπήρχε το ενδεχόμενο μια μέρα να ξυπνούσαμε και να μας έδιναν πίσω όλες τις περιουσίες μας, να έφευγαν όλοι οι έποικοι και τα παιδιά τους και να επανερχόμασταν στη προ 74 κατάσταση πραγμάτων.
Παρά το γεγονός ότι οι πολιτικοί μας εμπορεύονταν φρούδες ελπίδες και συνθήματα, την ίδια ώρα στο επίσημο τραπέζι των συνομιλιών έδειχναν άλλο πρόσωπο. Υποχώρηση στην υποχώρηση, παγίωση των τετελεσμένων γεγονότων. Υποχωρήσεις όμως που δεν τολμούσαν να παραδεχτούν. Αδικίες που φοβόντουσαν να βγάλουν προς τα έξω.
Το σχέδιο Αναν δεν αποτέλεσε κάτι το καινούργιο. Αλλά μια σκληρή κωδικοποίηση των μέχρι τότε συμφωνηθέντων από αμφότερες τις πολιτικές ηγεσίες, πλέον κάποιοι σκληροί όροι που μπήκαν τελευταία στιγμή μέσα. Προστέθηκαν οι σκληροί όροι, όταν αντιλήφθηκαν οι μεγάλοι και ισχυροί ότι το δημοψήφισμα ήταν τελεσίδικη κατεύθυνση, θεωρώντας ότι οι Κύπριοι θα «κώλωναν» να πουν το ΟΧΙ, σε συνδυασμό με την ελάχιστη ή και αναποτελεσματική εκ των πραγμάτων διαπραγμάτευση Τάσου Παπαδόπουλου και την σχεδόν ανύπαρκτη στήριξη της Ελλάδας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως του Κυπριακού λαού, δεν ήταν η όποιας μορφής κωδικοποίηση ενός σχεδίου λύσης. Ήταν η προσκόλληση στις ψευδαισθήσεις μιας ευκταίας και ιδανικής λύσης. Όχι γιατί δεν την επιθυμούμε όλοι μας. Αλλά γιατί μάταιη θα ήταν η προσπάθεια.
Αυτό το οποίο εμένα προσωπικά με χαροποιεί σαν πολίτη, είναι η έστω και καθυστερημένη κατά 41 χρόνια, ωμή παραδοχή του Προέδρου της Δημοκρατίας, ότι η λύση θα είναι οδυνηρή. Γιατί είναι καιρός όλοι μας να βγάλουμε τις μάσκες σε αυτό τον τόπο. Είναι καιρός ο κόσμος να διαχωριστεί σε αυτούς που επιθυμούν λύση, έστω και οδυνηρή, με αυτούς που δεν επιθυμούν λύση.
Γιατί μέχρι σήμερα χορεύουμε τον Πεντοζάλη και κρυβόμαστε πίσω από λέξεις, νομικίστικες ερμηνείες, χαλαρές, σφιχτές, υπο κάλυψη Ομοσπονδίες, κεκτημένα, παρεκκλίσεις και συναφή “κλώσματα”. Αυτοί που δεν επιθυμούσαν και δεν επιθυμούν τη λύση, δαιμονολογούσαν ακόμα και για τα αυτονόητα, εμπορευόμενοι τον φόβο υλοποίησης των λεξούλλων αυτών. Ενώ στην αντίθετη πλευρά αυτοί που συμβιβάζονται με την οδυνηρή λύση, έπαιζαν και αυτοί κρυφτούλι πίσω από τις λέξεις για να μας παρουσιάσουν το υπόθετο ως δίμετρη, ξανθιά και με πληθωρικά μπαλκόνια Ρωσσίδα.
Για τούτο πραγματικά χαίρομαι με την προσέγγιση του Προέδρου Αναστασιάδη. Ναι, ΕΑΝ πάμε σε λύση, αυτή η λύση θα είναι οδυνηρή. Εάν θα την αποδεχτούμε ή όχι, επαφίεται στην κρίση, συνείδηση και αντίληψη του κάθε πολίτη.
Σπάρτακος