Τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 και η δεκαετία του ‘80 σημαδεύτηκαν από τον διαχωρισμό του λαού μας σε «Γριβικούς» και «Μακαριακούς».
Το μίσος, η διχόνοια και οι διαχωρισμοί σε καλούς και κακούς, προδότες και πατριώτες, ακόμη και στις μπίρες και τους καφέδες, διήρκεσε μέχρι τη δεκαετία του ‘90.
Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν. Ειδικά μετά το δημοψήφισμα του 2004 οι αριστεροί με το «όχι», για τσιμέντωμα του «ναι» και οι δεξιοί με το απερίσκεφτο «ναι» -του ότι να’ ναι και όπως να’ ναι- κλώτσησαν τις ιδεολογίες τους.
Οι αριστεροί έγιναν πιο δεξιοί από τους δεξιούς και οι δεξιοί πιο αριστεροί από τους αριστερούς.
Το μόνο που δεν άλλαξε είναι τα «φτωχικά» αυτοκίνητα υπερπολυτελείας των κομμουνιστών και οι δεσμευτικές αποδεσμεύσεις των δεξιών.
Στα λαϊκά σωματεία και τους εθνικούς συλλόγους, αυτό που συζητείται, είναι η οικονομία. Η οικονομία πλέον μπορεί να διχάσει ή να ενώσει.
Τα κόμματα, κύτταρα της Δημοκρατίας, δεν απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης των πολιτών.
Τα συνθήματα πλέον δεν υπάρχουν. Χάθηκαν οι αριστεροί και οι δεξιοί. Έμεινε η άδεια τσέπη και η απαίτηση του λαού, για ριζική αναδιάρθρωση του κράτους.
Από τούδε και στο εξής ο καθένας κοιτά την τσέπη του και όχι «το κόμμα και τα μάτια σας», όπως έλεγε πρόσφατα ο μεγάλος ηγέτης του ΑΚΕΛ και τέως αποτυχημένος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Δημήτρης Χριστόφιας.
Αυτό που απομένει, είναι να δούμε και τον δεξιόστροφο νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εξισωτή των μητέρων πατρίδων, να μας αφήσει παρακαταθήκες «δεξιάς πείνας» και ατροφικής ευμάρειας, με τους αριθμούς να ευημερούν και τον κόσμο να πεινά.
Επειδή οι καιροί είναι πονηροί, δύσκολοι, απρόβλεπτοι, ο λαός πρέπει να εμπιστεύεται μόνο την κρίση του.
Τότε και μόνο θ’ αποκαταστήσει την τάξη και θα τοποθετήσει αυτούς -που του υπόσχονταν λαγούς με πετραχήλια, αλλά τον έστειλαν στα κοινωνικά παντοπωλεία- εκεί που τους αξίζει.
Επιβάλλεται να γίνει, για να σταματήσουν οι διαχωρισμοί και να σωθεί η νέα γενιά του τόπου μας.
Κρατίνος