Επιτρέψετέ μου σε αυτό το άρθρο να κάμω μια προσωπική εξομολόγηση. Το 2004 όταν όλοι κληθήκαμε στις κάλπες για να αποφασίσουμε την αποδοχή ή την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν, ήμουν εξ αυτών που τάχθηκα εναντίον.
Ήμασταν όλοι εμποτισμένοι με ένα απύθμενο μίσος, για την εισβολή, την κατοχή και την απώλεια της μισής μας πατρίδας. Για εμάς το βόρειο κατεχόμενο τμήμα ήταν άγνωστο. Μας φόβιζε. Όταν μίλησα με κάποιους φίλους και τους ρώτησα πως ένιωθαν με το ενδεχόμενο αντικατάστασης της σημαίας, του εθνικού μας ύμνου, ή πως θα ένιωθαν αν τα παιδιά τους θα παντρεύονταν Τουρκοκύπριο ή Τουρκοκύπρια, λίγο έμεινε να φάω ξύλο. Σκέφτηκα τότε, ότι ο λαός αυτός δεν ήταν έτοιμος να αποδεχτεί την όποια λύση που θα έφερνε τους δυο λαούς να ζήσουν μαζί, αρμονικά, χωρίς στρατούς, χωρίς τάνκς. Ψήφισα όχι… δεν το μετανιώνω.
Η εφημερίδα Πολίτης θυμάμαι τότε, μετά το ΟΧΙ, βγήκε με μαύρο πρωτοσέλιδο. Πέρασαν τα χρόνια…και από το 2004 μέχρι σήμερα, εξακολουθούν να στηρίζουν τη ίδια γραμμή, την ίδια φιλοσοφία.
Τις τελευταίες μέρες, παρατηρώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια προσπάθεια χλευασμού και χαρακτηρισμού της συγκεκριμένης εφημερίδας ως φιλοτουρκικής. Αφορμή αποτέλεσε η εκλογή Ερτογάν στη Τουρκία.
Ντρέπομαι για τους συμπατριώτες μου αυτούς. Γιατί εάν η ελπίδα, το όνειρο και η προσδοκία λύσης του Κυπριακού προβλήματος, θεωρείται τουρκολαγνεία, σημαίνει ότι χάσαμε την πυξίδα μας σαν λαός.
Αυτό για το οποίο λυπούμαι όμως περισσότερο, είναι γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν λεν την αλήθεια. Λυπούμαι γιατί υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι οι οποίοι δεν επιθυμούν καν τη λύση. Ντρέπονται να το πούν. Ντρέπονται να πούν οτι τους φοβίζει το άγνωστο. Τρομοκρατούνται με την ιδέα της κοινής πατρίδας με κάποιους ανθρώπους τους οποίους έμαθαν να αναγνωρίζουν μόνο ως εχθρούς. Περαιτέρω, υπάρχει δυστυχώς και μια μικρή μερίδα ανθρώπων που σκέφτονται συμφεροντολογικά… ότι θα χάσουν πελατεία στα μικρομάγαζά τους, ότι η γη τους θα χάσει αξία και ότι θα αναπτυχθούν οικονομικά νέες περιοχές. Και σε αυτή τους την άρνηση βρίσκουν χιλιάδες επιχειρήματα και προφάσεις.
Αρθρογράφησα πολλές φορές, οτι αρνούμαι να μπω στη συζήτηση υπερ ή εναντίον μιας ανύπαρκτης λύσης. Ενώπιον του ο Κυπριακός λαός δεν έχει τίποτε απολύτως για να αποφασίσει στο παρόν στάδιο. Υπάρχουν μόνο ατελέσφορες συνομιλίες τα τελευταία χρόνια. Όταν και εφόσον υπάρξει κάποια λύση στο τραπέζι τότε θα κληθούμε όλοι να φορέσουμε είτε φουστανέλλες είτε στριγκάκια.
Όμως αφετηρία της όποιας συζήτησής μας σε τέτοια περίπτωση, θα πρέπει να είναι, ότι έχουμε ιστορική υποχρέωση, στα χιλιάδες χρόνια ιστορίας αυτού του τόπου, να προσπαθήσουμε. Ότι έχουμε ιστορική υποχρέωση, να παραδώσουμε τη σκυτάλη της ιστορίας, με μια ενιαία αδιαίρετη Κύπρο. Εάν όμως το σχέδιο που θα μας φέρουν, είναι τόσο εγκληματικό, μόνο τότε, μπορούμε να λάβουμε την ιστορική απόφαση και να το απορρίψουμε.
Αγαπητοί συνάδελφοι της εφημερίδας Πολίτης. Δεν ασπάζομαι τις απόψεις σας σε πολλά ζητήματα. Όμως θεωρώ υποχρέωσή μου, να σας δηλώσω τη στήριξή μου στο έργο σας και να σας υποκλιθώ που για αρκετά χρόνια παραμένετε σταθεροί στις απόψεις σας. Γιατί χωρίς τεκμηριωμένες απόψεις, δημοκρατία δεν λογίζεται, ελευθερία δεν νοείται.
Σπάρτακος
Φωτο: sigmalive