Είναι γλυκό το καλοκαίρι, για πολλούς λόγους. Ήλιος, θάλασσα, συγκεντρώσεις κολλητών, συγγενών και φίλων και κυρίως άδεια και χρόνος για να περάσεις στιγμές με όσους αγαπάς. Λίγα ρούχα, λόγω ψηλών θερμοκρασιών, χρώματα, γεύσεις, αρώματα, αλλιώτικη διάθεση.
Είναι όμως εκείνα τα μικρά μικρά, γύρω τριγύρω, που δεν σε αφήνουν να αγιάσεις. Από που να αρχίσει κανείς. Από το σπίτι σου. Να μη μπορεί να αφήσεις φαγητό εκτεθειμένο, κι αμέσως στρατιές μυρμηγκιών παρελαύνουν με προορισμό το φαγητό ή το γλυκό σου. Και διερωτάσαι που κρύβονταν όλα αυτά, κι αμέσως μπαίνεις στη διαδικασία εξόντωσης τους. Ε, όχι εκτελεστής δεν είσαι, αλλά δεν μπορεί, είναι θέμα επιβίωσης. Εννοείται του ισχυρού.
Εκείνα τα γλυκά πρωινά, λίγο πριν αρχίσει να δαγκώνει ο καύσωνας, κατά την πρωινή δροσούλα, ανοίγεις το παράθυρο, για να σβήσεις λίγο το κλιματιστικό που σε βαλσάμωσε, μα σε χρόνο DT, χάνεις τον ύπνο σου. Χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια τζίτζικες σου τραγουδούν. Αν το λάβεις υπόψη, σου σπάει τα νεύρα. Αλλά ποιος να το υπολογίσει για νανούρισμα; Αφού είναι σπαστικό.
Το βράδυ αναζητείς και πάλι της δροσιά της αυλής σου να ηρεμήσεις εκεί που τα φώτα πέφτουν να δεις μια καλή ταινία και να πιεις ένα κραςάκι, αν επέλεξες να μείνεις στο σπίτι. Δεν αργεί η ησυχία να διαταραχθεί, αφού τα ζωηρά αγόρια σηκώνουν ολόκληρες γειτονιές, μια με τις φωνές τους και την άλλη με τα εξωστ στα παραποιημένα δίκυκλα. Τέτοιο θόρυβο που θες να του ανάκόψεις την πορεία και να αποσυναρμολογήσεις το δίκυκλο που σου πήρε τα αυτιά για πολλές νύχτες.
Είναι και οι παραλίες. Ποιος είπε στα πιτσιρίκια ότι αν δεν τσιρίζουν αυτά μέσα στο νερό και η μαμά ή η γιαγιά στην ακτή, δεν είναι διασκέδαση; Ποιος τους είπε να σπαράζουν στο κλάμα για να τους αγοράζουν δεύτερο και τρίτο παγωτό; Γενικά όπου πιτσιρίκια και οχληρία.
Να μην ξεχάσουμε τα σφριγηλά κορμιά, τους καλοσχηματισμένους κοιλιακούς, που ζουν για την ώρα της πασαρέλας στην παραλία. Ολόχρονα χτυπιούνται στα γυμναστήρια γι αυτούς τους καλοκαιρινούς μήνες. Και να παίρνει φωτιά το διαδίκτυο, με προκλητικές τύπου αυθόρμητες πόζες, για τις οποίες κάνουν πρόβες από το σπίτι.
Και οι ρακέτες. Αν δεν το χεις, δε μπορείς άνθρωπε μου να γίνεις Παγδατής σε μισό καλοκαίρι. Εκείνο το μπαλάκι στρώσε το ή πέταξε το, αλλιώς κινδυνεύουμε να το φάμε στο κεφάλι και μία και περισσότερες φορές, απο την αστοχιά σου.
Και τα ζάρια στο τάβλι, που το πας; Τόσα πράγματα άλλαξαν, ποτέ θα βγει τάβλι με ψηφιακά ζάρια ή έστω με τσόχα. Τι κι τάκα, τι κι τάκα, μια τα ζαριά μια οι ρακέτες, είναι για να τρελαίνεσαι.
Μήπως τελικά δεν είμαι Καλοκαιρινός τύπος;
Χάρυβδη