Συνεπεία της οικονομικής κρίσης, αρκετές επιχειρήσεις έχασαν την οικονομική τους σταθερότητα. Τους κούρεψαν τις καταθέσεις, τους διέγραψαν αξιόγραφα, τους γονάτισαν τα χρέη στις τράπεζες. Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση. Μια άλλη παράμετρος της οικονομικής κρίσης, η οποία δύσκολα βγαίνει στην επιφάνεια.
Είναι η παράμετρος αρκετών ιδιωτικών επιχειρήσεων, οι οποίες εκμεταλλευόμενοι την οικονομική κρίση, βρήκαν αφορμή να χορέψουν τσάμικο πάνω στα πτώματα των εργοδοτουμένων τους. Και δυστυχώς δεν είναι λίγες αυτές οι επιχειρήσεις, που ενώ οικονομικά είναι βιώσιμες και ελάχιστα έχουν επηρεαστεί, εντούτοις τα τελευταία 2 χρόνια φοράνε τις όμορφες ψεύτικες μάσκες της συμφοράς και σαν μοιρολογίστρες κλαίνε μπροστά στους υπαλλήλους τους για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Η εκμετάλλευση αυτή ξεκινά από τους δημοσιογράφους, μέχρι και τις καθαρίστριες. Από τους υπαλλήλους ιατρικών κλινικών, δικηγόρων, ιδιωτικών σχολείων, ξενοδόχων. Από τους εστιάτορες μέχρι τους εισαγωγείς και εμπόρους.
Δυστυχώς όλοι αυτοί οι οποίοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, δεν μπορούν να κάνουν διαδηλώσεις και απεργίες στους δρόμους. Δεν έχουν συνδικαλιστικές οργανώσεις να φωνάξουν. Δεν έχουν δύναμη ούτε καν στους συγγενείς τους να το πουν και να κλάψουν. Γιατί φοβούνται… Γιατί με το παραμικρό που θα πουν, με το ελάχιστο παράπονο που θα κάνουν, θα βρεθούν στο δρόμο. Σε ένα δρόμο με αρκετές χιλιάδες άλλους ανέργους, κτυπώντας πόρτες κλειστές. Λαμβάνοντας την απόρριψη, από κάτι ανθρώπους που είχες ελπίδες και ένιωθες στο πρόσωπο τους μια ασφάλεια, αλλά που γυρίζουν και σου λεν «συγνώμη αλλά δεν θα μπορέσουμε να συνεργαστούμε».
Καταφθάνουν καθημερινά παράπονα στη σελίδα μας. Για πτυχιούχους αδειούχους δικηγόρους που ο μισθός τους δεν τους φτάνει για την βενζίνη τους. Για καθηγητές ιδιωτικών σχολείων και καθηγητές κολλεγίων με μισθούς λιγότερους από το χαρτζιλίκι των παιδιών που διδάσκουν. Για δημοσιογράφους με μισθούς της πείνας. Για υπαλλήλους ιδιωτικών κλινικών που δεν μπορούν να αρρωστήσουν στην ίδια κλινική που εργάζονται γιατί δεν την σηκώνει η τζέπη τους… και η λίστα μεγάλη. Όλοι τους με την ίδια παράκληση… Να μην γράψουμε ούτε λέξη για το παράπονο που υπέβαλαν, μπας και τους καταλάβει το μεγάλο αφεντικό και χάσουν τη δουλειά τους. Και μείνουν τα παιδιά τους στο δρόμο χωρίς ένα κομμάτι ψωμί. Γιατί το σλόγκαν των αφεντικών τους είναι «υπαλλήλους να θέλεις. Άνεργοι πολλοί».
Γιατί δυστυχώς έχει πολλούς αλήτες εργοδότες εκεί έξω που απέκτησαν ελέω κρίσης την αλαζονική τάση και στιλάκι, ότι σου κάνουν και χατίρι που σε εργοδοτούν. Και ότι πρέπει να τους κάνεις τεμενάδες γιατί σου δίνουν μισό κομμάτι ψωμί για 12-13 ώρες την ημέρα εργασίας.
Η σελίδα μας θα είναι εδώ. Για όλους εσάς που θέλετε να ακουστεί η φωνή σας. Δεν έχουμε πολλές δυνάμεις να το ξέρετε. Ούτε μούρη θέλουμε να σας πουλήσουμε, ούτε να σας υποσχεθούμε ότι θα τους αλλάξουμε όλους αυτούς που σας κλωτσούν. Και εμείς μια χούφτα ανθρώπων που μας κλώτσησαν από κει και από εδώ είμαστε, για αυτό αποφασίσαμε να κάνουμε αυτή τη σελίδα. Για αυτό γράφουμε με ψευδώνυμα. Σκιές ψυχών καθημερινών ανθρώπων σαν και εσάς που βαρέθηκαν να τους κλωτσουν και να τους εκμεταλλεύονται. Γιατί τόσο εμείς όσο και εσείς δεν φοβόμαστε το αύριο. Γιατί να ξέρετε το άδικον ουκ ευλογείται.
Σπάρτακος