Υιοί και θυγατέρες, νύφες και γαμπρούδες, κουνιάδοι και κουνιάδες και γενικότερα όσοι έχουν κάποιο θείο, του πατέρα, του παππού, του νονού τους, εντός, εκτός και επί της Βουλής.
Το άθλημα του ρουσφετιού καλά κρατεί στον τόπο μας. Όλοι τάσσονται δημόσια εναντίον και σηκώνουν παντιέρες. Όλοι κούνησαν συχνά πυκνά το δάκτυλο της ηθικής.
Μεταξύ μας, όμως, πίσω από τον τοίχο της κυράς ηθικής, όλοι συνωμότησαν για μια θέση από δω και από κει.
Πάντοτε το ρουσφέτι μας χαρακτήριζε και σφράγιζε πολλές από τις εξελίξεις, συντρίβοντας όνειρα, φιλοδοξίες, επιδιώξεις και ικανότητες.
Παραμέρισε προσοντούχους, ανέδειξε ατελέσφορους, αδίκησε αδικημένους.
Πολλές φορές, κατά τη διαδρομή μου, είδα απίστευτες ρουσφετολογικές δράσεις.
Είδα ανίκανους εγωίσταρους να προωθούνται με προαγωγές και να επιβραβεύονται, γιατί απλά ο πατέρας ή ο πεθερός τους έφερνε εκατό, διακόσιους ή πεντακοσίους ψήφους σε κάποιο κόμμα.
Άνθρωποι ευνοούμενοι, μέλη κομματικών επιτροπών, που δεν μετρά η ικανότητα και η προσφορά τους, αλλά η σύνδεση με κάποιο κόμμα.
Η δράση του ρουσφετιού ανέκαθεν χαρακτήριζε τον χώρο του παραδοσιακού κέντρου, αργότερα επεκτάθηκε στην κεντροδεξιά και σιγά σιγά κάλυψε σχεδόν όλους τους χώρους.
Τελευταία έκανε επέλαση, σαρώνοντας όλα τα βραβεία, η παραδοσιακή… αριστερά.
Ήθελε βλέπετε να ισοφαρίσει ετεροχρονισμένα την παλιά περιθωριοποίησή της και να κάνει ξεκάθαρη την παρουσία της στην τελετή κοπής της πίτας του ρουσφετιού.
Ο τρόπος δράσης της κάθε παράταξης, ωστόσο, απείχε κατά παρασάγγας.
Η δεξιά είχε αποκτήσει πείρα, λόγω της μακρόχρονης εμπλοκής της στο θέμα.
Ήξερε να κάνει τα ρουσφέτια της με εκλεπτυσμένο τρόπο και να κρύβει με εύσχημο τρόπο τις πομπές της. Συμπεριφερόταν σαν τη γάτα, που μετά την αφόδευση, κρύβει τα περιττώματά της στη γη.
Από την άλλη, η αριστερά μπήκε στο ρουσφέτι ασύστολα. Και αφήνει σε κοινή θέα τα περιττώματά της, όπως κάνουν οι σκύλοι.
Κάποια στιγμή πρέπει να μετρήσουμε το κόστος του ρουσφετιού. Πόσο μας στοιχίζει; Μας στοιχίζει οικονομικά; Υπονομεύει θεσμούς; Υπονομεύει αξίες; Κουράζει τον κοινωνικό ιστό; Τον απορυθμίζει;
Ξέρω πολύ καλά πως η συνείδηση ενός λαού δεν αλλάζει. Όμως, η στελέχωση κομβικών σημείων, σημείων λήψης αποφάσεων, επιβολής απόψεων και τα συνοδευτικά μπορούν να πετύχουν.
Και μπορεί η κοινωνία να διαφωνεί. Όταν όμως η πλειοψηφία στα κομβικά σημεία, δουλέψει με συντονισμό, ακόμη και η καταστροφική πορεία ή η μεγαλύτερη παραξενιά, μπορεί να φαίνονται φυσιολογικές.
Φήμη