Ένας στους τρεις έχει δοκιμάσει ναρκωτικά. Ένας στους δύο είναι καπνιστής. Το 60% παίζει τυχερά παιχνίδια. Το 85% καταναλώνει αλκοόλ.
Τα ευρήματα πρόσφατης έρευνας του Πανεπιστημίου Λευκωσίας, για το επίπεδο της εξάρτησης της κοινωνίας μας από τις ψυχοδραστικές εξαρτήσεις συγκλονίζουν.
Ωστόσο, το χειρότερο από όλα είναι πως στον κυκεώνα των εξαρτήσεων παγιδεύονται ολοένα και περισσότερα νεαρά άτομα μέχρι 30 ετών.
Το πρόβλημα, είτε πρόκειται για εξάρτηση από ουσίες ή εξάρτηση συμπεριφοράς είναι πρώτιστα κοινωνικό. Συνεπώς, η αντιμετώπισή του πρέπει να έχει ως στόχο τα κοινωνικά αίτια, που εκκολάπτουν το πρόβλημα.
Πώς εκφράζεται αυτό στην προσέγγιση του προβλήματος της εξάρτησης;
Οι απαντήσεις είναι αλληλένδετες.
Δομήσαμε έναν κόσμο για τη νεολαία πυροτέχνημα. Μια ψευδή εικόνα της πραγματικότητας. Εκπτώσεις ηθικής. Καταβαράθρωση αξιών. Χαλαροί δεσμοί. Απουσία βαθύτερης και ουσιαστικής καλλιέργειας της προσωπικότητας του ατόμου. Τους παραδίδουμε ένα κόσμο κενό από όραμα. Έναν κόσμο από χίμαιρες από τον οποίο τους καλούμε να φτιάξουν ένα ολόκληρο πεπρωμένο.
Παγιδευμένοι σε ένα κυκεώνα «ψευδοάρνησης» του κατεστημένου, οι νέοι σπρώχνονται σε μια πράξη φυγής και μέσα από μια στρεβλή συνειδητοποίηση της πραγματικότητας βιώνουν τη χρήση και την εξάρτηση σαν πράξη αντίστασης.
Αυτή ακριβώς η έλλειψη σημείων αναφοράς και προτύπων – υγειών προτύπων – είναι η πεμπτουσία. Μια νεολαία χωρίς όραμα…
Φήμη