Η θερμοκρασία σε λίγο θα παραβιάζει το όριο ταχύτητας σε κατοικημένη περιοχή. Λιώνεις και στάζεις ιδρώτα συνειδητοποιώντας ότι το κορμί σου δεν είναι πλασμένο για τέτοιες θερμοκρασίες. Δεν αντέχεις άλλο τη σάουνα. Παίρνεις τη μεγάλη απόφαση…Ναι…θα το κάνω… θα πάω θάλασσα… Παίρνεις τη δικιά σου, το καπελάκι το trendy και κάνεις τη μεγάλη κίνηση.
Κατεβαίνεις στη παραλία και εκεί που ετοιμάζεσαι να δείξεις πόσο δυνατός είσαι, την ιστορική εκείνη στιγμή να βγάλεις τη φανέλα, ξεκινά το στομαχάκι σου και «νεκατώνεται». Ο γραμμωμένος δίπλα έβαλε λάδι πάνω στους κοιλιακούς του και στέκεται δήθεν ατενίζοντας τη γαλάζια έκταση σαν νέος Καββαδίας, ενώ στην ουσία στέκεται να τον δουν οι κορασιές. Η δικιά σου βλέπει πάρα δίπλα μια κατάξανθη καλογυμνασμένη με πλούσια μπαλκόνια να περπατά ανάλαφρα πάνω στην άμμο φορώντας κάποιες ελάχιστες κλωστές ξεχειλωμένες επάνω της. Το εξεταστικό μάτι της δικιάς σου, κοιτάζει πάνω στη γάμπα…με χαρά γυρίζει και σου λέει «Αγάπη έχει και αυτή ραγάδες κοίτα!»…με σάλια στο στόμα, σαν πεινασμένος λύκος απαντάς.. «δεν είναι ραγάδες αγάπη μου…άμμος είναι»… και να σου η κατάθλιψη, για τον κάθε ενα από τους δυο για δικούς του λόγους.
Το θέλεις πολύ να κάνεις ηλιοθεραπεία…φοβάσαι όμως μην σου κατέβει η Greenpeace νομίζοντας ότι μπάρκαραν φάλαινες στη Μεσόγειο. Ή μην κατεβούν τα μαχητικά αεροσκάφη θεωρώντας ότι τα Ίμια μετακινήθηκαν προς τη Κύπρο.
Στο βάθος αυτό της απόγνωσης, στο αποκορύφωμα της μιλλιακής σου κατάθλιψης, η πινακίδα που διαφημίζει παγωτά πάνω στο κιόσκι, σε καλεί σαν σειρήνα να πας κοντά της. Σε μαγνητίζει από μακριά σαν την ξανθή με την άμμο στη γάμπα της. Όχι…θα φανώ δυνατός, δεν θα υποκύψω. Τρέχεις στην θάλασσα να δροσιστείς… Και αφού μάθεις κολύμπι στα καβούρια σαν νέος Στάθης Ψάλτης που βλέπει όλα αυτά γύρω του, νιώθεις ότι γυμνάστηκες αρκετά στο νερό και παίρνεις αυτό το κολασμένο παγωτό, για να αναπληρώσεις τους κόπους σου στο νερό.
Μη κλαις και μη φοβάσαι που ιδρώνεις…εμείς που ζήσαμε χοντροί…Του κόσμου ο χλευασμός, δεν μας πειράζει…θα ρθει της χειμωνιάς η λύτρωση… Τα σπίτια να ναι δροσερά…σαν παγωτού φρεσκάδα…τα πανωφόρια μας μακριά…να χώνουν τη κοιλιάρα…
Δεν φταίμε εμείς …αφού το χει το DNA μας να ‘μαστε χοντροί. Βγάλε τη φανέλα, βγάλε το σορτσάκι και εξέθεσε την ατελείωτη κορμάρα στον ήλιο…Απόλαυσε το ποιος είσαι και μην μου χαλιέσαι για τα σουβλάκια που κτύπησες ψες. Γιατί στη ζωή δεν πετυχαίνουν οι καλλίγραμμοι, αλλά αυτοί που έχουν αυτοπεποίθηση. Δεν κερδίζουν οι σωματαράδες…αλλά αυτοί που έχουν γυμνασμένο τον εγκέφαλο.
Βγάλτα όλα και μην μου χαλιέσαι… κι αν έρθει η Greenpeace κέρασε τους και αυτούς ένα παγωτό βανίλια με σιρόπι topping. Και αμα διψασουν…δώσε τους και ένα diet αναψυκτικό…
Διογένης