Είναι απολύτως κατανοητό, πως σε πιθανή λύση του Κυπριακού κάποιοι δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης. Κόμματα, οργανώσεις, ΜΜΕ, υπερπατριώτες, ακόμη και ανεξάρτητες οντότητες. Αφού τα τελευταία 40 χρόνια αναλώνονται σε ατάκες κλισέ και σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας για τη λύση του Κυπριακού και πως αυτή θα επέλθει, υπό ποιες στρατηγικές και ποιες συμφωνίες.
Οι τρίχες κάγκελο τους σηκώνονται, στην υπόνοια και μόνο της προσδοκίας, ότι μπορεί να είμαστε πλησίον συγκλίσεων για επίλυση του ζητήματος. Εδώ και δεκαετίες το Κυπριακό μονοπωλούσε του ενδιαφέροντος των πρώτων ειδήσεων, με εξαίρεση τα τελευταία τρία χρόνια, που μπήκε για τα καλά στο πετσί μας η οικονομική κρίση και οι συνέπειες αυτής.
Δεν έπαψε όμως να υφίσταται ως πρόβλημα και να δημιουργεί πολίτες δύο και τριών ταχυτήτων, τους πρόσφυγες και μη, τους ανθρώπους που ζουν με τα προσφυγικά επιδόματα παντός είδους, τα παιδιά και εγγόνια αυτών και μια αλληλουχία καταστάσεων που προσαρμόστηκαν σε αυτά τα δεδομένα. Και οι Αττίλες καλά κρατούν.
Το βέβαιο είναι ένα. Πως δίκαιη λύση δεν θα υπάρξει. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να μείνουμε στακαρισμένοι, στη μη λύση, επειδή έτσι μας βολεύει. Καθιερώσαμε την ημερομηνία του δημοψηφίσματος το 2004, σε επέτειο του “ΟΧΙ” και μη λύσης του Κυπριακού. Ας θυμηθούμε την πόλωση που επικράτησε και τα εκατομμύρια που χύθηκαν αμφοτέρων των πλευρών.
Η ανάδειξη λοιπόν νέου ηγέτη στα κατεχόμενα, δημιουργεί νέα δεδομένα, όσο κι αν εκείνοι οι “κάποιοι” επιλέγουν το σκοταδισμό. Ο Μουσταφά Ακιντζί μπορεί να μην είναι το χελιδόνι που θα φέρει την άνοιξη, μπορεί να είναι το χελιδόνι που θα βάλει το πρώτο λιθαράκι λάσπης για να οικοδομηθεί η άνοιξη.
Μπορεί να είναι εκείνο το πρόσωπο τη δεδομένη συγκυρία που θα κληθεί κατ’ εντολή όχι της Άγκυρας, αλλά των υπερδυνάμεων, να κάνει το επόμενο βήμα. Ας μην σπιλώνουμε λοιπόν την προοπτική που δημιουργείται.
Ας μην ενταφιάσουμε την προσδοκία, εν τη γενέσει της, κι ας δώσουμε ευκαιρία να ακούσουμε και να κρίνουμε. Βάλτε πίσω τα σπαθιά στα θηκάρια επειδή και την Αμμόχωστο πίσω θέλουμε, και απομάκρυνση του στρατού κατοχής και των εποίκων, αλλά κυρίως θέλουμε μια πατρίδα χωρίς σύνορα, που να υπόσχεται μέλλον ευημερίας.
Ας βάλουμε όλοι από ένα λιθαράκι λάσπης, για ένα καλύτερο αύριο και μην ξινίζετε στην ιδέα της προσδοκίας.