Τι παιχνίδια παίζει η ζωή κάποτε…Οι μέρες εκείνες της ευμάρειας μοιάζουν πλέον σαν παιδική ανάμνηση. Ότι απέμεινε από εκείνη την όμορφη ανάμνηση είναι τα κουρελιασμένα νεύρα και η τσακισμένη ψυχολογία. Ένα ηλεκτροσόκ, το οποίο όμως αντί να μας επαναφέρει στη ζωή, μας σκότωσε.
Είναι αλήθεια ότι εκείνες τις περιόδους της οικονομικής ευμάρειας, χάσαμε όλοι τα λογικά μας. Τα χρήματα για όλους μας έμοιαζαν με γαρύφαλλα σε μπουζούκια. Πάρε αξεσουάρ, πάρε αυτοκίνητα, γράψε τα παιδιά στα ιδιωτικά σχολεία, άπλωσε το χέρι σου αν αγοράσεις εκείνο το σπίτι, άπλωσε το χέρι να αγγίξεις το όνειρο. Δεν έφτασες να χαρείς το όνειρο και ένα χαστούκι ήρθε να σε επαναφέρει στη πραγματικότητα.
Το χειρότερο από όλα δεν είναι η μετάβαση στη πραγματικότητα. Δεν είναι τα χρέη τα οποία στοιβάχτηκαν σαν πελώριο βουνό που φαντάζει αδύνατο να ανέβεις. Δεν είναι οι κακές επενδυτικές κινήσεις, είτε σε μετοχές, είτε σε αξιόγραφα, είτε σε ακίνητα που σήμερα εκτιμώνται όσο ένα σαράβαλο αυτοκίνητο. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η μετάβαση σκότωσε μέσα μας το πολυτιμότερο εργαλείο με το οποίο θα αντιμετωπίζαμε τη θύελλα. Την αυτοεκτίμηση.
Η απογοήτευση, η απόγνωση και η απελπισία, είναι γιατί νιώθεις πως ότι και αν κάνεις είναι αδύνατο να ανταπεξέλθεις. Περιορισμένοι σε μισθούς που ούτε τις βασικότερες των αναγκών δεν καλύπτουν, πόσο μάλλον τα χρέη των τραπεζών. Χάσαμε μέσα μας τη σπίθα εκείνη που θα μας δυνάμωνε να πολεμήσουμε και να αντισταθούμε στην κινούμενη άμμο των χρεών που μας βυθίζει.
Δουλεύεις ώρες αμέτρητες μα μάταια…κουράζεσαι και στερείσαι τις λιγοστές χαρές της ζωής αλλά ανώφελα… Κοιτάζεις το ρολόι που περνούν οι ώρες δουλεύοντας αλλά μόλις περάσουν οι 20 του μήνα, το πορτοφόλι είναι άδειο. Σφίγγεσαι μέσα σου… και ένας κόμπος σε πιάνει άμα μετά τις 20 του μήνα έχεις να πας σε γενέθλια, σε γάμους, σε καλέσει κανένας φίλος για έξοδο, ή σου ζητήσει η σύντροφός σου χρήματα για να ψωνίσει. Νιώθεις τότε ανίκανος, άχρηστος, ανάξιος. Οργίζεσαι μέσα σου και σου φταίνε τα πάντα. Και εκείνη τη στιγμή που νιώθεις όλα αυτά μέσα σου, σαν κερασάκι στη τούρτα έρχονται οι θύμισες του παρελθόντος…εκείνων των καλών καιρών, των παχιών αγελάδων που τα σκόρπαγες. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα. Όμως όσο και αν το πεις, μέσα σου συνεχίζεις να λιώνεις.
Ο τραπεζίτης που άλλοτε ήταν ο καλύτερος σου φίλος και απλόχερα σου έδινε τα δανεικά, σου κτυπά τώρα τη πόρτα του σπιτιού σου ζητώντας σου τα κλειδιά για να σε διώξει. Ο ίδιος που κάποτε σε παρακαλούσε να πάρεις δάνειο. Εκείνος που όταν σου έδινε το δάνειο στο τέλος του χρόνου έπαιρνε μπόνους. Αυτός φίλε… αυτός… έγινε σήμερα ο χειρότερος σου εφιάλτης. Ο νεκροθάφτης των ονείρων σου.
Η κατάρρευση της οικονομίας έστειλε πολλούς σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους. Δεν είναι ντροπή, απλά μας αρέσει στη Κύπρο να στρουθοκαμηλίζουμε. Η κατάρρευση της οικονομίας κλόνισε και διέλυσε πολλούς γάμους. Έσβησε πολλές σπίθες φωτιάς που ήσαν έτοιμες να μεγαλουργήσουν.
Τι κι αν βγήκαμε στις αγορές Χάρη…μπράβο σου…τα κατάφερες. Και εσυ που έφταιξες λιγότερο για αυτή τη κατάρρευση καλά κάνεις και το παλεύεις. Όμως η επανεκκίνηση της οικονομίας δεν μπορεί να έρθει από κουρελιασμένους ανθρώπους. Με τραυματισμένες και τσακισμένες αξιοπρέπειες.
Το μέγα σφάλμα των πολιτικών, το εγκληματικό τους λάθος για το οποίο η ιστορία θα τους μαυρίσει, δεν είναι ότι κατέστρεψαν την οικονομία. Δεν είναι γιατί αποδέχτηκαν το μνημόνιο, ή γιατί μας φέσωσαν στους φόρους. Το μεγαλύτερο τους λάθος είναι ότι δεν συμπεριφέρθηκαν σαν πραγματικοί ηγέτες.
Ηγέτης δεν είναι αυτός ο οποίος σου λέει ότι πρέπει να φας το υπόθετο για να ελπίζεις κάποτε σε καλύτερες μέρες. Ηγέτες δεν είναι αυτοί που τσακώνονται μεταξύ τους για να καταμερίσουν ευθύνες. Ηγέτες δεν είναι αυτοί που φωνασκούν και λαϊκίζουν.
Ηγέτες είναι αυτοί που εμψυχώνουν το λαό τους. Του δίνουν κουράγιο. Τον καλούν να αγωνιστεί. Τον σπρώχνουν να δει το είδωλο του στο καθρέφτη όχι με αποστροφή αλλά με περηφάνεια. Ηγέτης είναι αυτός που πας στο πόλεμο μαζί του τραγουδώντας και αψηφώντας το θάνατο.
Δυστυχώς όμως στη Κύπρο αντί για ηγέτες γεμίσαμε μοιρολογίστρες. Πολιτικές μινιατούρες που κλαίγονται για να ρίξουν ο ένας στον άλλο την ευθύνη. Που αντί για κουράγιο μας θυμίζουν το ναυάγιο. Αντί να μας σπρώχνουν για να μεγαλουργήσουμε μας καλούν μαζί τους να κλαψουρίσουμε για να μοιράσουν τα λάφυρα των ψήφων.
Ηγέτες κύριοι…ηγέτες ψάχνουμε…Παλληκάρια που μπορούν να μας τραβήσουν απ τα μαλλιά και να μας σηκώσουν από το κρεβάτι της κατάθλιψης. Ηγέτες…
Σπάρτακος