Μία από τις σπουδαιότερες ομιλίες που έχουν καταγραφεί στην ιστορία, δόθηκε από τον κωμικό Τσάρλι Τσάπλιν στην ταινία “The Great Dictator” με δυνατά μηνύματα και αφύπνιση συνείδησης.
Η ταινία «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ» (1940) αποτελεί ίσως την πιο επίκαιρη ματιά του κινηματογράφου απέναντι στην σημερινή παγκόσμια κοινωνικοπολιτική κατάσταση. Πρόκειται για την πρώτη ομιλούσα και ηχητική ταινία του Τσάπλιν, δεκατρία χρόνια μετά την εισαγωγή του ήχου στις ταινίες. Είναι μια ανελέητη πολιτική σάτιρα για την άνοδο του Χίτλερ και του ναζισμού.
Η σκηνή μάλιστα, που ο Τσάπλιν χορεύει μπαλέτο με την υδρόγειο θεωρείται σήμερα μια από τις σημαντικότερες στιγμές της κινηματογραφικής ιστορίας ενώ η ομιλία του κεντρικού ήρωα στο τέλος της ταινίας, όπου ο δημιουργός έμμεσα εκφράζει το όραμα του για την ανθρωπότητα, επίσης μνημονεύεται για το ανθρωπιστικό της μήνυμα.
Ο Τσάπλιν είχε την ιδέα για τη δημιουργία της ταινίας όταν ένας φίλος του επισήμανε τη φυσική ομοιότητά του με τον Χίτλερ. Αυτό αποτέλεσε πηγή έμπνευσης όταν ξεκίνησε η παραγωγή της ταινίας το 1937, τότε δηλαδή που ακόμα δεν υπήρχαν πολλοί που πίστευαν πως ο ναζισμός συνιστούσε απειλή.
Όταν το φιλμ κυκλοφόρησε το 1940, λίγο πριν η Αμερική μπει στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα πράγματα δεν ήταν πια ίδια και ο Τσάπλιν ένιωθε άβολα με τη μίμηση του Χίτλερ, ο οποίος απαγόρευσε την προβολή της ταινίας σε όλες τις κατεχόμενες χώρες. Περίεργος όμως ο ίδιος για το φιλμ, παρήγγειλε μια κόπια μέσω Πορτογαλίας. «Θα έδινα τα πάντα για να μάθω τι σκέφτηκε για την ταινία», δήλωνε τότε ο Τσάπλιν.
Αργότερα ωστόσο, σημείωνε πως αν γνώριζε την αληθινή διάσταση της ναζιστικής θηριωδίας «δε θα μπορούσε να αστειευτεί με τη φονική της παράνοια». Για το λόγο αυτό ακριβώς άλλαξε το τέλος της ταινίας, το οποίο στην αρχική του μορφή ήθελε τον «Χίτλερ» να εισβάλει σε ένα χωριό, με το κλασσικό και επίκαιρο πολιτικό του μανιφέστο.