Μοιάσαμε της παροιμίας «ψωμί δεν έχουμε ραπανάκια για όρεξη ψάχνουμε». Εδώ ο κόσμος δυστυχεί, κάποιοι κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους, κάποιοι άλλοι δεν έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους και οι κυβερνώντες υπογράφουν συμφωνίες για δημιουργία Ναυτικής Ακαδημίας στην Κύπρο μαζί με το Πανεπιστήμιο Κύπρου, την Αραβική Ακαδημία Επιστημών, Τεχνολογίας και Θαλασσίων Μεταφορών και το Ινστιτούτο Θαλασσιών Υποθέσεων της Ανατολικής Μεσογείου, με τη στήριξη του Intercollege Λάρνακας.
Δεν λέω καλά όλα αυτά, αλλά τι θα γίνει με όλους αυτούς που αύριο θα τελειώσουν την σχολή και θα αναζητήσουν δουλειές; Που θα εργοδοτηθούν; Γιατί μην μου πείτε ότι ο κυπριακός στόλος θα απορροφήσει όλα αυτά τα παιδιά που θα τελειώσουν με όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον.
Το βλέπουμε, το ζούμε κάθε μέρα. Δεν υπάρχει Κύπρια μάνα που να μην ονειρεύεται να δει το παιδί της επιστήμονα, κάθε γειτονιά και γιατρός, κάθε πάροδος και δικηγόρος, μα μια μπουκιά τόπος είμαστε.
Δεν είναι κακό να γίνει κάποιος τεχνίτης, υδραυλικός, ηλεκτρολόγος, μηχανικός. Άσε που είναι τόσο δυσεύρετοι που όσα και να ζητήσουν τους τα δίνουμε χωρίς πολλές γκρίνιες.
Γεμίσανε οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και οι εφημερίδες με διαφημίσεις για επιστήμονες φυσικού αερίου, δικηγόρους, δημοσιογράφους, κοινωνιολόγους, μια διαφήμιση για υδραυλικούς δεν άκουσα ούτε είδα.
Εγώ πάντως το αποφάσισα, στην επόμενη μου ζωή θα γίνω υδραυλικός.
Δίκτυς ο Κνώσσιος