Το κυπριακό βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή του, με τη διαδικασία αναζήτησης λύσης να βρίσκεται στο ζενίθ.
Διαδικασίες επανέναρξης συνομιλιών, για επίλυση του κυπριακού, έχω βιώσει πολλές, μετά το 1974.
Ποτέ, όμως, στο παρελθόν οι διαδικασίες αυτές δεν ήταν τόσο ανέλπιστα ελπιδοφόρες.
Οι επιθέσεις, που εκδηλώνονται κατά καιρούς ως αντίδραση, κατά του τρόπου που διεξάγονται οι συνομιλίες, πολύ γρήγορα θα φέρουν κι άλλες και άλλες.
Αυτό σε συνάρτηση με την αποκάλυψη της κλεψιάς και της ρεμούλας από το φαγοπότι των τελευταίων χρόνων στρέφει σημαντικά στρώματα του πληθυσμού προς τα άκρα, εύκολα και χωρίς πολλούς δισταγμούς.
Η αντίδραση που ελλοχεύει δεν έχει χρώμα. Δεν είναι ούτε κόκκινη, ούτε μπλε, ούτε πράσινη. Η αντίδραση είναι πάντα αντίδραση. Ανοίγει κεφάλια και σκοτώνει ανθρώπους πριν ρωτήσει την ιδεολογία τους.
Αφελείς, όποιοι πιστεύουν ότι σε περίπτωση, που έρθει ενώπιον μας μια λύση και ο κόσμος κληθεί να αποφασίσει σε δημοψήφισμα, δεν θα υπάρξει αντίδραση.
Πολύ φοβάμαι ότι αν το ποσοστό είναι οριακό, ίσως κάποιοι ακραίοι να μην το αποδεχθούν ποτέ.
Θέλουμε λύση και όχι φύλλο συκής. Θέλουμε λύση δίκαιη, βιώσιμη, πολιτικά και νομικά συμβατή με τις θεμελιώδεις άξιες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και Κεκτημένο.
Η λύση με τη βούλα του δημοψηφίσματος, αν δεν μπορεί να σταθεί στη κρίση του κυπριακού λαού (αυτό ας το θυμούνται όλοι όσοι κινούνται στο προσκήνιο η στο παρασκήνιο) δεν αρκεί να αποτυπωθεί μόνο στο χαρτί μιας συμφωνίας.
Πρέπει, κυρίως, να χαραχτεί ως δίκαιη στη συνείδηση των Κυπρίων.
Άρα ό,τι επιβληθεί άδικα στο χαρτί, κινδυνεύει να ακυρωθεί στο δημοψήφισμα.
Φήμη