Είχα πολλά χρόνια να ταξιδέψω μέσω του λιμανιού της Λεμεσού. Το μοναδικό επιβατικό λιμάνι της Κύπρου.
Φτάνοντας εκεί, το πρώτο πράγμα που αντίκρισα και η αίσθηση που αποκόμισα, ήταν αυτή της εγκατάλειψης. Σε μία αίθουσα επιβατών που θύμιζε Κύπρο του 1950, χιλιάδες ξένοι και ντόπιοι περνούν καθημερινά το κατώφλι της, για να ταξιδέψουν, κυρίως σε Ελληνικά νησιά.
Έξω από την αίθουσα, κάποια παμπάλαια παγκάκια και ένας πλανόδιος, ο οποίος πωλούσε σνακς. Μάταια προσπαθούσα με το βλέμμα μου να “απαθανατίσω” κάτι όμορφο! Στο βάθος, ξύλινες παλέτες πεταγμένες και πιο κάτω εμπορευματοκιβώτια, που έκαναν το τοπίο ακόμα πιο καταθλιπτικό.
Η οπτική ρύπανση σε όλο της το μεγαλείο! Και όλα αυτά,τη στιγμή που κάποιοι κοκορεύονται για την δήθεν αναβάθμιση του τουριστικού μας προϊόντος!
Η μεγαλύτερη απογοήτευση ήλθε με την επιστροφή μου στην Κύπρο. Φτάνοντας στο λιμάνι της Λεμεσού, προσπαθούσα για αρκετή ώρα να εντοπίσω τις αποσκευές μου, οι οποίες ήταν στην κυριολεξία πεταγμένες σε ένα τεράστιο υπόστεγο, περιφραγμένο με “ττελιές”! Αν δεν ήξερες ότι είναι επιβατικό λιμάνι, θα έπαιρνες όρκο, ότι εκεί, το βράδυ, μαντρίζουν πρόβατα!
Έχω δει στάνες πολύ πιο εξελιγμένες, πολύ πιο περιποιημένες σε πολύ πιο καλή κατάσταση.
Αλήθεια, αυτό το λιμάνι πόσα χρήματα αποφέρει κάθε χρόνο και πόσα απ’ αυτά δαπανούνται για τον εκσυγχρονισμό και τον εξωραϊσμό του; Πολλές φορές δεν χρειάζονται και τόσα πολλά χρήματα. Αυτό που χρειάζεται, είναι όραμα και καλαισθησία.
Δυστυχώς και εδώ, πάσχουμε από έλλειψη και των δύο!
Πυθία