Κουρεμένοι, χεσμένοι, εγκαταλελειμμένοι και προδομένοι από το ίδιο τους το κράτος, καταθέτες

Κάθε φορά που η Κύπρος περνά με επιτυχία τις αξιολογήσεις της Τρόικας, αντι να χαίρομαι με πιάνει μια αναγούλα.

Έπρεπε να χαίρομαι, γιατί η χώρα μας φεύγει απο τη γειτονιά των σκουπιδιών που με τόση αναισθησία και εγκληματική αμέλεια μας οδήγησαν τα διαχρονικά λάθη μιας αρρωστημένης και νοσούσας τάξης πραγμάτων. Μιας ψηφοθηρικής, λαϊκίστικής και ανεύθυνης στρατιάς πολιτικών, που κυβέρνησαν αυτό το τόπο, αλλά που ελάχιστα πρόσφεραν σε αυτόν.

Μα δεν χαίρομαι…γιατί η αφετηρία αυτής της πορείας διόρθωσης, κτίστηκε πάνω στα ερείπια κάποιων ανθρώπων, που η κοινωνία έχει ξεχάσει και η πολιτεία έχει ξεγράψει. Κάποιους κακομοίρηδες μαλάκες, οι οποίοι κρατούσαν το σακούλι και έβαζαν μέσα φασούλι φασούλι τις οικονομίες μιας ζωής. Δεν αναζήτησαν πολυτέλειες. Δεν αγόραζαν ακριβά σκάφη, αυτοκίνητα, βίλες παραθαλάσσιες. Κατέθεταν τον ιδρώτα τους στις τράπεζες, από τις οποίες κάποιοι έπαιρναν κομματικές χορηγίες. Την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι πατριώτες έπαιρναν προκαταβολες 1.000.000 για μελλοντικές υπηρεσίες.

Αυτοί οι κουρεμένοι καταθέτες και οι κάτοχοι αξιογράφων, αυτοί που έχασαν τις οικονομίες μιας ολόκληρης ζωής, παραμένουν οι τραγικές φιγούρες αυτής της ιστορίας. Ξεχασμένοι και χεσμένοι από το ίδιο το κράτος που τους διέγραψε τα λεφτά τους με μια μονοκοντυλιά. Που τους πήρε τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής για να καλύψει τα δικά τους λάθη. Τις δικές τους παραλείψεις. Την δική τους εγκληματική αμέλεια.

Πέρασαν ήδη δυόμιση χρόνια…Από εκείνες τις μέρες της φουστανέλλας και των πατριωτικών ΟΧΙ της βουλής. Πέρασαν δυόμιση χρόνια… και το κράτος έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του για να μην πω στα παπάρια του, τους ανθρώπους αυτούς που εξακολουθούν να κρύβουν τα δάκρυα της ψυχής τους από υπερηφάνεια.

Πέρασαν δυόμιση χρόνια…και αυτοί οι άνθρωποι δεν βλέπουν παρά μόνο ένα όνειρο. Ότι θα ξυπνήσουν μια μέρα και αυτό το λήσταρχο κράτος, θα τους δώσει κάτι…κάτι…κάτι…για να απαλύνει τον πόνο τους. Για να τους επιστρέψει πίσω τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής.

Αξιότιμοι κυβερνώντες. Αξιότιμοι αντιπολιτευόμενοι. Αυτό το κράτος είχε ορθώς, την προνοητικότητα να προσφέρει στους πρόσφυγες στέγη, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, διορισμούς στο δημόσιο, οικονομική βοήθεια ή και οικόπεδα για να κτίσουν τα παιδιά τους. Αυτό το κράτος κακώς, προσέφερε σε κάποιους σαν το Χριστόδουλο μισθούς αστρονομικούς και πολλαπλές συντάξεις γιατί δήθεν ήσαν αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Αυτό το κράτος ήρθε και προσέφερε προαγωγές σε μέλη της Αστυνομικής δύναμης γιατί δήθεν δεν έκαναν το αυτονόητο, δηλαδή να συμμετέχουν στην ΕΟΚΑ Β. Αυτό το κράτος, σε οποιονδήποτε σπάσει το πόδι του, ή τρυπήσει το δάκτυλό του για την Δημοκρατία, του αποδίδει τιμές ήρωα, με αδριάντες και αργότερα μνημόσυνα.

Αυτούς τους ανθρώπους τι τους δώσατε; Ούτε καν μια ευχαριστήρια επιστολή που πήρατε τις καταθέσεις τους, για να μην πτωχεύσει αυτός ο κωλότοπος που θέλουμε να ονομάζουμε Δημοκρατία, προασπίζουσα δήθεν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μια έστω γραπτή υπόσχεση ότι σε 20-30 χρόνια θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Μια μερική και σταδιακή απαλλαγή από τους φόρους μέχρι να συμπληρωθούν τα λεφτά που τους κλέψατε. Μια παραχώρηση κρατικής γης σε μικρότερη αξία, τουλάχιστο για να έχουν να δείξουν κάτι στα εγγόνια τους για τα χρόνια τα οποία έχασαν δουλεύοντας και αποταμιεύοντας.  Τους πετάξατε σαν κουρέλια, γιατί σας θυμίζουν μια μαύρη περίοδο της πολιτικής σας αποτυχίας.

Μέχρι να αρθεί η αδικία, ο εμπαιγμός, ο εξευτελισμός, η ταπείνωση και η παραγκώνιση αυτής της μερίδας του πληθυσμού, όσες θετικές αξιολογήσεις και αν πάρετε, στα μάτια αυτών των ανθρώπων αλλά και όλων μας, θα είστε αποτυχημένοι. Θα είστε εκείνοι που πισκαλίζετε και χαριεντίζεστε σήμερα γιατί πλήρωσαν χθες αυτοί το λογαριασμό.

Τους παραπέμψατε όλους στα Δικαστήρια. Ήσασταν «μεγαλόψυχοι» και διορίσατε και επιπλέον δικαστές. Ο Μαχάτμα Γκάντι όμως είπε ότι υπάρχει ανώτερο δικαστήριο από τα Δικαστήρια της Δικαιοσύνης. Είναι το Δικαστήριο της ανθρώπινης συνείδησης. Και στη συνείδηση του απλού λαού έχετε καταδικαστεί σε ισόβια. Είχατε μια επιταγή, να δικαιώσετε τον λαό και τις προσδοκίες του. Δυστυχώς όμως αυτή η επιταγή σφραγίστηκε από την τράπεζα ως ακάλυπτη με ανεπαρκή υπόλοιπα.

Σπάρτακος