Ξενύχτησα ψες, παρακολουθώντας μέχρι τις πρωινές ώρες τηλεοπτικές συζητήσεις για το μέλλον της Ελλάδας. Για την επόμενη μέρα, μετά την άρνηση της Ελληνικής κυβέρνησης να καταβάλει την επόμενη δόση στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Άκουσα με προσοχή και τους υπέρμαχους του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της Κυριακής και του ΝΑΙ, στην Ευρώπη και το ευρώ.
Δεν είμαι οπαδός του Τσίπρα, ούτε του Σαμαρά, ούτε και του Βενιζέλου, της Γεννηματά. Πιστεύω ότι η μεγαλύτερη κατάρα του Έλληνα ήταν και είναι η προσωπολατρία!
Δεν είμαι οικονομολόγος. “Δεν τα έχω καλά” με τους αριθμούς.
Είμαι όμως πολίτης αυτού που ονομάζουμε Ενωμένη Ευρώπη. Μία Ευρώπη των λαών, της αλληλεγγύης, του πολιτισμού. Μία Ευρώπη που δεν έχει να κάνει με ψυχρούς αριθμούς και ισολογισμούς των τραπεζών. Μία Ευρώπη που δεν στηρίζεται στην απειλή προς τα μικρά κράτη. Μία Ευρώπη στην οποία όλοι οι πολίτες θα πρέπει να ευημερούν.
Σήμερα ξύπνησα με ένα παράξενο συναίσθημα. Επιτέλους ένας λαός μπορεί να αντισταθεί στο Γολιάθ-την Τρόικα ή τους θεσμούς-δεν έχει σημασία η ονοματολογία. Σήμερα διερωτήθηκα τί θα επιλέξει ο Ελληνικός λαός την Κυριακή.
Από τη μια την υποδούλωση στους “μεγάλους” της γης, τις ουρές των ανέργων και των εξαθλιωμένων ανθρώπων έξω από τα κοινωνικά παντοπωλεία, τους χιλιάδες νέους που εγκαταλείπουν τη χώρα τους για να αναζητήσουν αλλού δουλειά, ένα αύριο χωρίς ελπίδα. Ένα μέλλον ζοφερό.
Μέσα από αυτές τις θλιβερές στιγμές που ζει ο Ελληνικός λαός, μια αχτίδα φωτός άρχισε να εμφανίζεται δειλά – δειλά και να απλώνεται μπροστά μου όπως τον φωτεινό ήλιο της Ελλάδας. Αυτό τον ήλιο που οι Βόρειοι των αγοράζουν για να τον απολαύσουν!
Εμφανίστηκαν μπροστά μου οι Φιλόσοφοι της Αρχαίας Ελλάδας. Αυτοί που έδωσαν φως στους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης. Εμφανίστηκαν μπροστά μου οι ήρωες της Ελληνικής επανάστασης, τα κρυφά σχολειά, οι μεγάλοι μας ποιητές, το άπλετο γαλάζιο αυτής της υπέροχης χώρας, που πολλοί ζήλεψαν, άλλοι τραγούδησαν και εκατομμύρια ερωτεύτηκαν.
Δεν μπορεί είπα. Ο Έλληνας θα σηκωθεί, θα παλέψει. Δεν πτοεί τον Έλληνα η χρεοκοπία. Δεν τον πτοούν οι ουρές στα ATM.Δεν τον νοιάζει αν θα φάει ελιές και ψωμί! Φτάνει, ο Έλληνας να αναπνεύσει ελεύθερος, να ζήσει χωρίς την μπότα του κατακτητή. Ο Έλληνας το έχει αποδείξει, ότι μπορεί ΞΑΝΑ και ΞΑΝΑ να γεννηθεί μέσα από τις στάχτες του, να ελπίζει!
Πυθία