Στα παλιοντούλαπα της λήθης, σαν παλιά κοσμήματα κειμήλια, μπήκαν και καταχωνιάστηκαν οι διάττοντες αστέρες. Το show τέλειωσε, έπεσαν οι κουρτίνες του θιάσου. Τα σβησμένα φώτα, άφησαν πίσω τους σπουδαίους καλλιτέχνες οι οποίοι σιγά σιγά εξαφανίζονται.
Άλλα οραματίστηκαν. Διαφορετικά τα υπολόγισαν. Σκέφτηκαν ότι το σανίδι θα γινόταν καράβι για να τους ταξιδέψει στη χώρα των ονείρων τους. Των παιδικών τους προσδοκιών και οραμάτων να τραγουδούν σε κατάμεστες αίθουσες και στάδια. Όμως η δημοτικότητά τους έσβησε σαν καντήλι στον άνεμο.
Η δημοσιότητα πλέον μοιάζει χειρότερη πλατφόρμα από το χρηματιστήριο. Με τα σκαμπανεβάσματα να ανεβάζουν ανθρώπους και την επόμενη μέρα να τους ρίχνουν στα Τάρταρα. Γιατί πλέον την κοινωνία την ενδιαφέρει το φαντασμαγορικό της παράστασης και όχι η αξία του καλλιτέχνη στη σκηνή. Γιατί πλέον δεν μας απασχολεί η ουσία αλλά η επιδερμική αξιολόγηση των πάντων, που σαν κινούμενες εικόνες περνούν από μπροστά μας. Είναι τόσες πολλές οι εικόνες, τόσες πολλές οι παραστάσεις, που το ανθρώπινο μυαλό δύσκολα θυμάται, δύσκολα χαράζει στα δρομάκια του τους ανθρώπους, την ποιότητα. Σαν μπουφέ από σπάνια και εκλεκτά φαγητά, που τουρλώνεις το πιάτο σου και σαν σαρκοφάγο ζώο τρως τα πάντα χωρίς να θυμάσαι τι έφαγες.
Η παράσταση συνεχίζεται, για τραγουδιστές, για καλλίγραμμα σώματα, για νέα ταλέντα. Για νέα υποψήφια προϊόντα στο χρηματιστήριο της τηλεθέασης και της εμπορίας φιλοδοξιών αλλά και οραμάτων.
Το ρητό «Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα» μοιάζει με ανέκδοτο στην δίψα και την λαιμαργία της σύγχρονης κοινωνίας.
Σπάρτακος