Θυμάμαι εκείνα τα παιδιά…

2 του Σεπτέμβρη 1958. Ακριβώς πριν από 57 χρόνια. Πολλοί ίσως να ξέχασαν, πολλοί να μην δίδουν την απαραίτητη σημασία διότι τα χρόνια που πέρασαν είναι πολλά.

Ο Αχυρώνας Λιοπετρίου, όμως, είναι εκεί και μας καρτερεί.

Μας καρτερεί για να θυμίζει ότι τέσσερα παιδιά, παιδιά της Κύπρου, ανόρθωσαν ανάστημα στον Βρετανό κατακτητή.

Τέσσερα παιδιά πολέμησαν και έδωσαν την ζωή τους, για να ζούμε χωρίς τον Βρετανικό ζυγό, μετατρέποντας εκείνον τον Αχυρώνα σε «χάνι της Γραβιάς» για τους πολεμιστές της ΕΟΚΑ.

Για όλους αυτούς, που δεν δέχτηκαν ποτέ να ζήσουν κάτω από ζυγό, τον αποτίναξαν και τον αποτίναξαν μάλιστα χωρίς δεύτερη σκέψη για τη ζωή τους τις οικογένειές του Ανδρέας Κάρυος, Ηλίας Παπακυριακού, Φώτης Πίττας και Χρίστος Σαμάρας.

Ήταν νύχτα της 30ης Αυγούστου και οι τέσσερεις αγωνιστές μετέβησαν στο Λιοπέτρι για τις ανάγκες εκπαίδευσης ντόπιων, μελών της ΕΟΚΑ για να μπορέσουν να χρησιμοποιούν αυτό, που ήταν εφικτό για τον αγώνα, τις ενέδρες.

Άλλωστε η δύναμη των Βρετανών ήταν τεράστια και η στρατιωτική ισχύ τους δεν μπορούσε ν’ αντιμετωπιστεί.

Ώρα 2 το πρωί της 1ης Σεπτεμβρίου εμφανίστηκαν κοντά στο χωριό στρατιωτικά αυτοκίνητα.
Οι αγωνιστές προσπάθησαν να φύγουν αλλά δεν τα κατάφεραν. Το χωριό γέμισε Βρετανούς στρατιώτες.

Η πρώτη τους απόφαση ήταν να διασπάσουν τον ασφυκτικό κλοιό, που δημιουργήθηκε γύρω τους, χρησιμοποιώντας αυτοκίνητο.

Η πρώτη προσπάθεια απέτυχε. Η δεύτερη ήταν και αυτή που τους στοχοποίησε.
Αντάλλαξαν πυροβολισμούς με τους Άγγλους στρατιώτες, που στην κυριολεξία πλημμύρισαν το Λιοπέτρι και αναγκάστηκαν να κρυφτούν για να γλιτώσουν, καταφεύγοντας στον αχυρώνα του Παναγιώτη Κάλλη.

Γνωστή η πολιτική των Άγγλων. Κατ’ οίκον περιορισμός και ανάκριση όλων των κατοίκων, που μέχρι τις 3:00 μ.μ. βρίσκονταν συγκεντρωμένοι μέσα σε συρματοπλέγματα.

Στον αχυρώνα έγινε έρευνα, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Τα μεσάνυχτα της 2ας Σεπτεμβρίου, οι Άγγλοι επανήλθαν κατόπιν πληροφοριών, περικύκλωσαν τον αχυρώνα και ζητούσαν μέσω των γνωστών πρακτικών τους, δηλαδή βασανιστήρια, από τον ιδιοκτήτη να τους δείξει που κρύβονταν οι τέσσερις αγωνιστές.

Ο ιδιοκτήτης και η οικογένειά του δεν έδωσαν καμιά πληροφορία.

Οι Βρετανοί ήταν πεπεισμένοι ότι τα τέσσερα παλικάρια βρίσκονταν στον Αχυρώνα.

Το πρωί της ίδιας ημέρας, επιβλήθηκε νέος κατ’ οίκον περιορισμός και ο ιδιοκτήτης του Αχυρώνα υποβλήθηκε σε νέα βασανιστήρια.

Ομάδα στρατιωτών, που έφτασε κοντά στον αχυρώνα, δέχτηκε πυροβολισμούς από τους τέσσερις αγωνιστές. Οι Άγγλοι, με τις πρώτες απώλειες που είχαν φοβήθηκαν και κάλεσαν ενισχύσεις, έριξαν χειροβομβίδες, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τα τέσσερα παιδιά κρατούσαν…

Μετά από πολύωρη μάχη ένας από τα παλικάρια θέλησε να δώσει την ζωή του για την ελευθερία, παίρνοντας όμως μαζί του όσους περισσότερους Βρετανούς μπορούσε.

Βγήκε από τον αχυρώνα πυροβολώντας. Δεν άντεξε στα πυρά των Βρετανών, που στράφηκαν όλα εναντίον του.

Στην ανταλλαγή νέων πυροβολισμών φονεύθηκε και δεύτερος αγωνιστής. Τα παιδιά ήταν ορκισμένα στην ελευθερία της πατρίδας. Θα πέθαιναν, το γνώριζαν.
Δεν τους ένοιαζε, όμως.

Η ελευθερία της πατρίδας δεν μετριέται μόνο με τις δικές τους ζωές. Δεν τους ενδιέφερε αν θα ήταν μέρος μιας αλυσίδας θανάτου αγωνιστών αρκεί να πετύχαινε ο σκοπός.
«Η ελευθερία είναι κατάκτηση δεν χαρίζεται».

Οι Άγγλοι στρατιώτες επέμεναν και με μένος ανέβηκαν στην οροφή του Αχυρώνα, όπου άνοιξαν τρύπα, πετώντας ρούχα και βενζίνη.

Τα ρούχα πήραν φωτιά, αλλά σε λίγο έσβησαν.

Ενώ η μάχη συνεχιζόταν με αυτόματα και χειροβομβίδες, αγγλικό ελικόπτερο έριξε βόμβες και ο αχυρώνας πήρε αμέσως φωτιά.

Τότε οι δύο αγωνιστές, που ήταν ακόμη ζωντανοί , όρμησαν έξω πυροβολώντας και στη συνέχεια φονεύθηκαν.

«Η ελευθερία είναι κατάκτηση δεν χαρίζεται» και κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμάμαι αυτά που μας μάθαιναν στο σχολείο.

Αυτά που μας έλεγαν για τους ήρωες της ΕΟΚΑ, αυτούς που δεν πρέπει να ξεχνούμε ποτέ, διότι εμείς είμαστε πολύ μικροί κοντά τους.

Κρατίνος