Δεν θέλει πολύ κόπο για να κερδίσεις τη δημόσια κατακραυγή. Ο Χρίστος Θωμά, ο φερόμενος ως δολοφόνος των τριών νεαρών από τη Λεμεσό, την κέρδισε εν μια νυκτί με το σπαθί του.
Είπε προχθές να κλειδώσει τη ζωή του πάνω στη γη ως άνθρωπος. Έβαλε ήδη και την πινακίδα: «Κλειστός άνθρωπος – Άνθρωπος υπό διάλυση».
Γιατί μόνο ένας άνθρωπος κενός από κάθε είδους συναίσθημα μπορεί να προβεί σε τέτοια αποτρόπαια πράξη.
Κλείδωσε το «κατάστημα», την πόρτα της ψυχής του και χωρίς κανένα δισταγμό εξαφανίστηκε. Χάθηκε από προσώπου γης, αφήνοντας πίσω ένα σπίτι με ρωγμές, παίρνοντας μαζί του μια ζωή ερείπιο.
Η υπόσχεση του να ζει πάνω στη γη ως άνθρωπος δεν τηρήθηκε. Διαψεύστηκε ο Θεός και οι δαίμονες μαζί.
Πώς κυλάει η ζωή από δω και πέρα; Πώς αλλάζεις το δέρμα σου;
Γιατί, για να ξεκινήσεις μια καινούργια ζωή, πρέπει να σκοτώσεις την προηγούμενη. Αν και έχεις την πείρα του να παίρνεις τις ζωές τριών ανθρώπων σε λίγα λεπτά, εντούτοις μπροστά στη δική σου θα δειλιάσεις. Κόβω το χέρι μου.
Όταν ένας άνθρωπος διαλέγει τη φυγή δεν σημαίνει πάντα πως διαλέγει την ελευθερία. Μπορεί να είναι και ήττα. Μπορεί να είναι ο ζόφος που σέρνει η αποτυχία του ως άνθρωπος.
Θέλει θράσος για να σκοτώσεις τρεις ψυχές και να καταδικάσεις άλλους τόσους σε αιώνιο πένθος. Μα θέλει και «θάρρος» να ξοδέψεις τη ζωή σου στη μιζέρια.
Επιμένω…μπορείς να αλλάξεις δέρμα, φύλο, ζωή, όμως, όσο και να μη θέλεις, κάποιες στιγμές θα έχεις ξεσπάσματα «ανθρώπου» και οι τύψεις θα σε βρίσκουν παντού.
Μέχρι στιγμής δεν σε έχει βρει κανείς. Είναι σαν να μη σε έχουν ψάξει ποτέ.
Πού είναι αυτός ο άνθρωπος; Που πήγε; Ποιος του έδειξε την έξοδο προς τη φυγή; Ποιος το βοήθησε; Ποιος του είπε ό,τι του είπε;
Ποιος στερεύει τις πηγές που τρέφουν με αισθήματα τέτοιους «ανθρώπους»; Ποια αφροσύνη, ποιος εγωισμός, ποια τρέλα, ποια ανικανότητα, ποια αναπηρία ψυχής κόβει το νήμα της ζωής τριών νέων ανθρώπων;
Με τι θράσος βρίζω την τύχη μου, όταν οι οικογένειες τριών συμπατριωτών μου, ζουν αυτή τη στιγμή τον απόλυτο πόνο.
Από προχθές τρέμει το φυλλοκάρδι μου. Το στίγμα αυτού του ανθρώπου το φορτώθηκε σε μια νύχτα όλη η κοινωνία.
Μετά από την είδηση του τριπλού φονικού νιώθω πολύ τρομαγμένη. Από προχθές μεταμορφώθηκα σε σκουπιδιάρικο, που έχει καταπιεί τόνους επιφύλαξης και καχυποψίας.
Προσπαθώ να κοιτάξω το φόβο κατάματα, μα δεν τα καταφέρνω.
Και δεν θα τα καταφέρω μέχρι που η Αστυνομία να τον εντοπίσει. Βρείτε τον τώρα!
Σκέφτομαι τα τρία παιδιά…Δάκρυα πέφτουν σαν σφαίρες από πυροβόλο μέσα στον ξεχασμένο καφέ μου.
Φήμη