Κάθισα και σκέφτηκα μια μέθοδο υπολογισμού της χρηματικής αξίας της ζωής. Αν σας ρωτούσα «πόσα χρήματα θα θέλατε, προκειμένου να με αφήσετε να πετάξω στα σκουπίδια ένα δικό σας πλάσμα, το οποίο απεβίωσε» τι θα μου απαντούσατε;
Αν δεν είστε εντελώς ανόητοι, η σωστή απάντηση θα ήταν να πάω να πνιγώ. Διερωτώμαι άραγε ποια ήταν χρηματική αξία της ζωής αυτού το βρέφους, που βρέθηκε χθες σε κάλαθο σκουπιδιών, σε ένα παγωμένο θάλαμο νεκροτομείου.
Η απάντηση απλή: Προφανώς καμία! Αυτό το μωρό φαίνεται πως γεννήθηκε χωρίς τιμή, πέθανε χωρίς τιμή και πετάχτηκε “άτιμα” σε ένα ψυχρό, δύσοσμο και βρόμικο κάλαθο σκουπιδιών.
Aλίμονό μας όταν έρθει η μέρα της κρίσης. Τι θα πούμε στον ύψιστο;
Κάποιος μου είπε κάποτε ότι ζούμε σε πολύ δύσκολους καιρούς. Μου είπε να ετοιμάζομαι. Με το στόμα τους κάποιοι θα δαγκώνουν, αλλά εμείς πρέπει να μιλάμε. Μου είπε ακόμα ότι θα κουράζομαι, αλλά θα πρέπει να συνεχίσω να μιλώ. Μέχρι να φυτρώσουν καινούρια αυτιά, για να με ακούσουν και καινούρια στόματα για να μου απαντήσουν.
Αυτό κάνω και σήμερα λοιπόν! Μιλώ και κλαίω μαζί για τα χαλιά μας. Κλαίω, που εν έτη 2015, η Κύπρος δικαίως συμπεριλαμβάνεται στο χάρτη των τριτοκοσμικών χωρών. Κλαίω για το σύστημα, για τον εγωκεντρισμό κάποιων και την ανευθυνότητα τους. Οργίζομαι και φωνάζω. Ουρλιάζω μήπως παρασύρω κανένα από σας και ουρλιάξει μαζί μου. «Γιατί δε μιλούμε, δεν φωνάζουμε;».
Οι υπεύθυνοι στα δημόσια νοσηλευτήρια φυσικά, ο ομφαλός της γης, δεν θέλουν να τους μιλάς, ούτε να τους φωνάζεις. Θέλουν χάιδεμα στα αυτιά. Αυτοί δεν σκέφτονται, μισούν.
Αηδιάζω γιατί κανένας δεν ενδιαφέρεται για κανέναν, έστω και στο θάνατο του. Κανένας τελικά δεν αγαπά κανέναν. Η ζωή, αλλά και ο θάνατος αυτού του αγγέλου, έπρεπε να ήταν αδιαπραγμάτευτα και εμείς καταφέραμε να τα πουλήσουμε μισοτιμής στα σκουπίδια.
Οι άνθρωποι που ευθύνονται πληρώνονται από εμάς για τις υπηρεσίες που προσφέρουν και το τραγικότερο από όλα είναι πως για ευχαριστώ με πετάνε, σε πετάνε, μας πετάνε στα σκουπίδια.
Μπορώ να δεχτώ ότι έγινε λάθος. Ωστόσο, το συμβάν δείχνει καθαρά το βαθμό επιπέδου της Διοίκησης. Το βαθμό ενδιαφέροντος από κάποιους, για το λειτούργημα που επιτελούν.
Το σωστό και αντικειμενικό σύστημα αξιολόγησης των υπαλλήλων, που γι’ αυτό έκαναν λόγο όλοι οι “αρμόδιοι” πριν τις εκλογές της νέας κυβέρνησης, δυστυχώς πήγε επ’ αόριστον διακοπές. Και ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι πηγαίνει γάντι στην περίπτωση.
Αυτή η υπόθεση μπορεί να μην εξιχνιαστεί ποτέ. Μπορεί να μείνει απλώς στην ιστορία. Η ιστορία ενός βρέφους, που πετάχτηκε στα σκουπίδια. Ως εκεί…
Ο καθένας μπορεί να προσθέσει το δικό του επίλογο. Αυτό που του βγαίνει ή αυτό που τον βολεύει καλύτερα.
Και όπως πάντα θα διαταχθεί κάποια εσωτερική έρευνα, όχι για να μας πει κάποια αλήθεια, αλλά όπως γίνεται πάντα για να σκεπάσει την εγκληματική αμέλεια κάποιων ιθυνόντων και να κρύψει πορίσματα στο συρτάρι κάποιου σκονισμένου γραφείου.
Η σαπίλα που μας περιτριγυρίζει είναι τόσο μεγάλη, που όσο και αν προσπαθήσουμε δεν θα φύγει πότε από δίπλα μας.
Φήμη