Άλλοι το συνδυάζουν με την υγιή αντίδραση της κοινωνίας, διότι λένε πως , αν μια περιοχή, έχει τους τοίχους της γραμμένους και μουτζουρωμένους, τότε είναι υγιής.
Στην περίπτωση του τοίχου μπροστά από το Σατυρικό Θέατρο στην Λεωφόρο Λάρνακος, στη Λευκωσία, όμως, δεν ξέρω αν μιλάμε για βρωμιές και για μουντζούρες ή για την λεγόμενη ”τέχνη του δρόμου” ή ”street art”.
Δεν μπορώ να καταλάβω αν αυτό που είδα στο περιτοίχισμα στον δρόμο μπροστά από το θέατρο μπορεί κάποιος να το ανεχτεί.
Η πρώτη, αλλά και κύρια μορφή της street art, είναι το γνωστό σε όλους μας graffiti, το οποίο όμως τις περισσότερες φορές καταλήγει σε κακοgraffiti με αποτέλεσμα τις μουντζούρες στους τοίχους.
Δέχομαι ότι μπορεί ν’ αποτελεί μορφή έκφρασης κοινωνικοπολιτικών και επαναστατικών απόψεων. Δεν με ενοχλεί. Δημοκρατία έχουμε και ο καθένας μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα.
Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι μπορεί αύριο κάποιοι λεγόμενοι καλλιτέχνες να το κάνουν στον τοίχο του σπιτιού μου.
Εκεί θα ξεπεράσουν τα όρια, διότι “η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα όρια της ελευθερίας των άλλων”.
Δεν γνωρίζω, επίσης, αν το Σατυρικό Θέατρο μπορεί και ανέχεται ή ενθαρρύνει ή προκρίνει τέτοιους είδους καλλιτεχνικές απόψεις. Αν το κάνει, σημαίνει ότι η τέχνη και ο πολιτισμός μας ίσως χρειάζονται έναν επαναπροσδιορισμό και οι «καλλιτέχνες» του τοίχου, οι «graffiti», οι «street art» χρειάζονται εντατικά μαθήματα, όχι όμως στον δικό μου τοίχο.
Κρατίνος
You must be logged in to post a comment.