Όταν οι ίδιοι οι βουλευτές κάνουν κηρύγματα για έλλειψη κουλτούρας στην κοινωνία και αναγκαιότητα αλλαγών στο κατεστημένο, την ίδια ώρα, οι ίδιοι βουλευτές δίνουν τα χειρότερα πρότυπα στους ψηφοφόρους με το άκρατο λαϊκισμό να έχουν βγάλει από τα θηκάρια σε μια προσπάθεια να κερδηθούν οι εντυπώσεις.
Όταν μάλιστα η ηχώ της φωνής σπάει τα πιο δυνατά ντεσιμπέλ, τότε είναι που κλονίζεται η κρίση και η εμπιστοσύνη για το ποιος λέει ψέματα, ποιος εξυπηρετεί συμφέροντα και ποιος εργάζεται για όφελος μειονότητας, την ώρα που το περί δικαίου αίσθημα απαιτεί μια ένδειξη ελπίδας σε τούτο τον τόπο.
Εικοσιτέσσερις ώρες μετά την παράσταση της Ειρήνης Χαραλαμπίδου στην επιτροπή Ελέγχου της Βουλής, η οποία ενέγραψε το θέμα για συζήτηση των όρων προσφοράς στο Δημόσιο από εργοληπτικές εταιρείες, στην οποία συνεδρία κλήθηκε και παρέστη ο υπουργός Συγκοινωνιών, δεν υπήρξε καμία απολογία, ούτε και διαφοροποίηση του ΑΚΕΛ, από τη στάση της βουλευτού.
Τον έβρισε στην κυριολεξία το Μάριο Δημητριάδη, αφού του υπέδειξε φωναχτά ότι είναι μειωμένης αντίληψης και υπάρχει πρόβλημα στον τρόπο που χειρίζεται το υπουργείο του τα όποια θέματα.
Μάλιστα ρωτήθηκε επίμονα από δημοσιογράφους αν θεωρεί τον υπουργό μειωμένης αντίληψης και δεν ανακάλεσε. Ανταπάντησε με το να αποδώσει ειρωνείες στον κ. Δημητριάδη.
Αναμέναμε το ΑΚΕΛ να βάλει στη θέση της την κυρία Χαραλαμπίδου και να απολογηθεί στον υπουργό. κάθε φορά που η βουλευτής, εγγράφει θέμα προς συζήτηση μεταμορφώνεται σε δικαστή και όποιος καλεσμένος βρεθεί απέναντι της, του φωνάζει, τον μειώνει και τον προσβάλλει με διάφορες εκφράσεις.
Άπειρες δε φορές διακόπτει μη αφήνοντας τον άλλο να ολοκληρώσει τη σκέψη ή την τοποθέτηση του. Αναμένουμε οι θεσμοί να σέβονται τους θεσμούς και όχι επειδή εισήλθαμε σε προεκλογική περίοδο να τρίζουμε τα δόντια και να χρησιμοποιούμε απαράδεκτους χαρακτηρισμούς, στο ναό της Δημοκρατίας.
Δυστυχώς η πολιτική δεν είναι μονόπλευρη και ο κόσμος δεν είναι χαζός. Το να δικαιούνται να λαμβάνουν μέρος σε υποβολή προσφορών πρόσωπα ή εταιρείες, που αποδεδειγμένα ενεπλάκησαν σε σκάνδαλα και κακοτεχνίες σίγουρα δεν είναι και η καλύτερη διαφάνεια. Όπως και το να εμπλέκονται κόμματα σε συμβούλια ή άλλες επιτροπές που λαμβάνουν αποφάσεις και επηρεάζουν μεγάλη μερίδα πολιτών.
Τι σεβασμό δείχνετε και με ποιο τρόπο θα επαναδιεκδικήσετε αξίωμα; Με φωνασκίες κερδίζονται εντυπώσεις, αλλά η πραγματικότητα ποια είναι τελικά; Με όποιον διαφωνούμε πρέπει να τον βρίζουμε; Αν ναι, τι θα πρέπει να κάνουμε εμείς που έχουμε και την πένα και την κρίση;
Χάρυβδη