Πνίγεσαι γενικώς! Στο σπίτι, στη δουλειά, στην καθημερινότητα. Θες να εξαφανιστείς για λίγο να ηρεμήσεις, να σκεφτείς, να αναδιοργανωθεις. Μακριά από όλους και όλα. Ξεδιπλώνεις τις επιλογές που έχεις μπροστά σου. Κάτι εύκολο αναζητάς, επειδή δεν σε παίρνουν τα πόδια σου από την κούραση. Απορρίπτεις τις ταξιδοευκαιρίες, επειδή το βρίσκεις κουραστικό και καταλήγεις στο να θες να κλειστείς σε ένα ξενοδοχείο, να σου παρέχει τα πάντα, ώστε να μην χρειαστεί να κινείσαι πέραν του απαραίτητου.
Στην Καρδιά του καλοκαιριού, Θεωρείς λοιπόν ότι σοφότερο είναι να αρπάξεις μια ευκαιρία του All Inclusive και σκέφτεσαι, “δεν μπορεί, τόσοι τουρίστες το επιλέγουν, αποκλείεται να ναι χάλια”. Σκέφτεσαι επίσης πως θα σου κάτσει πιο οικονομικά η κατάσταση, αφού σε περιόδους αιχμής, οι τιμές είναι ακομα πιο αιχμηρές.
Αφού βρεις τον προορισμό σου, κάνεις την κράτηση και ξεκινάς για την ξεκούραση που ονειρεύτηκες. Με την είσοδο σου στο ξενοδοχείο, τσουπ, ένα βραχιολάκι στο χέρι για να ξεχωρίζεις ότι είσαι της κατηγορίας του “All inclusive”. Και θυμάσαι που ήσουν ατίθασο νιάτο και σου έβαζαν σφραγίδα στο χέρι για να μπαινοβγαίνεις στα κλαμπ.
Φθάνεις στο δωμάτιο και το μόνο που σκέφτεσαι να βρεθείς δίπλα στην ωραία πισίνα με φόντο τη θάλασσα και να απολαύσεις ένα παγωμένο φραπέ, αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο.
Παίρνεις πετσέτα και σε χρόνο μηδέν βρίσκεσαι στο μπαρ. Και παραγγέλνεις το φραπεδάκι σου.
Σε καλοκοιτάει ο μπάρμαν που δεν κρατείς πορτοφόλι και σου λέει ότι οι καφέδες χρεώνονται επιπρόσθετα. Να η πρώτη στραβή, λες δεν μπορεί κάποιος θα μου χαλάσει τη διάθεση.
Του λες πως γίνεται να έχω ακριβοπληρώσει για ένα all inclusive και το πιο βασικο να μην περιλαμβάνεται; Σου εξηγεί πως έτσι έχουν οι κανόνες και δείχνεις κατανόηση προσωρινά.
Κι επειδή βαριέσαι να επιστρέψεις στο δωμάτιο, παραγγέλνεις μια λεμονάδα περιποιημένη, για να σε πιάσει δεύτερο μίνι εγκεφαλικό, όταν βλέπεις μια λεμονάδα σε ένα μικρό πλαστικό ποτήρι που να χωράει ίσα δυο παγάκια. Και του λες, με αυτό ΕΣΥ προλαβαίνεις να ξεδιψάσεις; Και πάλι ο μπάρμαν να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Βγάζεις το σκασμό πίνεις εκεί τη μίνι λεμονάδα και αράζεις λίγο πιο κάτω, να προλάβεις να ξεφυρτείς σε ένα πλαςτικο ποτήρι, αν σε πιάσει η ζέστη. Και συνειδητοποιείς ότι εκείνοι οι τουρίςτες λάτρεις της Μπύρας ούτε το ανάλογο παγωμένο ποτήρι δεν τους πρόσφεραν. Το ίδιο μίνι πλαστικό ποτήρι. Μάλιστα οι άνθρωποι είχαν κατασκηνώσει στο μπαρ, σχηματίζοντας ουρές, διότι που να τους αρκέσουν δυόμισι γουλιές Μπύρας;
Απογευματάκι σκέφτεσαι ότι ψιλοπεινάς και ακολουθείς αρκετούς που αναζητούν τα ίδια σνακ του All Inclusive. Κι εκεί ζεις ένα Δράμα. Ότι απέμεινε από το πρωινό, μερικά παξιμαδωμένα αλμυρά και κάτι ζυμαρικά βουτηγμένα στη σάλτσα.
Κι ενώ σουρουπώνει, μαζεύεις την απογοήτευση σου, επιστρέφεις στο δωμάτιο, ετοιμάζεσαι και σκέφτεσαι, δεν μπορεί, κάτι θα γίνει που να με αποζημιώνει. Το δείπνο μετρίαζε κάπως τα όσα προηγήθηκαν, αφού διαφαινόταν λίγο περισσότερος σεβασμός στους πελάτες.
Την επομένη το πρωί πετάς το βραχιολάκι, παίρνεις πορτοφόλι και χρήματα και παραγγέλνεις την φραπεδιά σου, με την απαίτηση να είναι σε γυάλινο ποτήρι με μπόλικο πάγο. Και διαπιστώνεις ξαφνικά ότι υπάρχουν και γυάλινα μεγάλα ποτήρια.
Στο κάτω κάτω αγαπημένοι μου ξενοδόχοι γιατί χρεώνετε All Inclusive και συμπεριφέρεστε σαν ο πελάτης να είναι επαίτης; Αξιολογήστε πρώτα την κατηγορία των υπηρεςιών σας, δοκιμάςτε πρώτα εσείς και πείτε μου ταπεινά, αν την επόμενη φορά θα επιλέγατε το all inclusive σας.
Χάρυβδη