Όταν για κάποιες μοναχές αναφέρεις τη λέξη Αγία, πολλοί είναι αυτοί που θα σπεύσουν να αμφισβητήσουν την αγιοσύνη της.
Για την Λεμεσιανή Αγία Ταβιθά όμως, Ηγουμένη στο μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στη Μυτιλήνη, ουδείς μπορεί να πει το παραμικρό για το θεάρεστο έργο που επιτελεί.
Είναι η 2η κατά σειρά Ηγουμένη από την ίδρυση της Μονής το 1962.
Έχοντας αφιερωθεί από τα νεανικά της χρόνια στο Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ, η Ταβιθά βρίσκεται 37 χρόνια στη Μονή.
Η αθόρυβη παρουσία και δραστηριότητά της στο Μοναστήρι, αλλά και το θεάρεστο έργο που επιτελεί χαίρει εκτίμησης από όλους τους κατοίκους του νησιού οι οποίοι στο πρόσωπό της βλέπουν μια σύγχρονη Αγία.
Έχοντας αφιερωθεί από τα νεανικά της χρόνια στο μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ, η Ταβιθά ήταν για πολλά χρόνια η σκιά της ηγουμένης Ευγενίας αποτελώντας κατά κάποιο τρόπο την υπασπίστρια της μέχρι το τέλος της ζωής της.
Με αυτήν την προϋπηρεσία γνωρίζει άριστα όλα τα θέματα που αφορούν τη διοίκηση της Μονής ενώ με την αθόρυβη παρουσία και δραστηριότητα της στο μοναστήρι, κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να κερδίσει την εκτίμηση των άλλων μοναχών καλλιεργώντας ταυτόχρονα καλές σχέσεις και με τη Μητρόπολη Μυτιλήνης.
Ακούραστη η ηγουμένη μοναχή Ταβιθά μαζί με τον τάγμα των 39 μοναχών, σεμνή, ευγενική και χαμογελαστή, συνομιλεί με τον κόσμο που συρρέει στο μοναστήρι για να προσκυνήσει.
Η ηγουμένη εξιστορεί σε όλους το θαύμα με τον μικρό Δημήτρη, το παιδί μιας νεαρής κοπέλας το οποίο οι γιατροί το είχαν ξεγραμμένο. “Η Αγία Μητέρα Ευγενία Κλειδαρά, και οι προσευχές όλων των αδελφών στο μοναστήρι το έφερε πίσω στη ζωή”.
Με δάκρυα στα μάτια μας περιγράφει τις πολύχρονες προσπάθειες που έκαναν οι γιατροί προκειμένου να συνέλθει ο μικρός Δημήτρης αλλά και τις ελάχιστες ελπίδες που έδιδαν οι γιατροί στη μητέρα για την ίαση του παιδιού της. «Αυτός που βοήθησε ήταν μόνο ο θεός και η προσευχή της ηγουμένης Ευγενίας και όλων εμάς εδώ στον Αγιο Ραφαήλ».
Κρατίνος